Mijn Afrikaans avontuur

Week 6 ziekenhuis, reanimatie baby's verloskamers

Hoi allemaal!!

Het is weer even geleden dat ik wat van me heb laten horen. Sorry druk druk hier haha. Er is nu geen internet, dus dan maak ik mooi even gebruik van het typen van mijn verhaal.
Maar wat heb ik weer veel meegemaakt deze week. Heb jullie veel te vertellen.

Vorige week ben ik dinsdag naar een school geweest, Hope. Dit was een medische outreach met de medische vrijwilligers. We gingen naar deze school in de sloppenwijk om de kinderen te leren hoe ze de handen moeten wassen. Zeh ebben daar nauwelijks water en de handen zijn dus erg vies.
Met het hebben van water, zeep en de instructies kwamen we een goed eind. De kinderen kwam na de lessen direct naar ons toegerend haha. Daarna nog even gebleven en gespeeld met de kinderen.
Helaas regent het hier nu regelmatig in de middag.
Toen ik met een andere vrijwilliger terug ging naar town liepen we door de sloppenwijk en er kwam een fietser aan met een mand vol mais op zijn fiets. Deze man werd aangevallen door een tal van mensen, voornamelijk vrouwen. Ze trokken hem van de fiets en vochten om de mais. Zo dat was even vreemd om te zien. Waarschijnlijk was dat het enige voedsel wat ze vandaag zagen. Zo bizar is dat…

Vorige week woensdag, donderdag en vrijdag ben ik met Aideen opnieuw naar de verloskamers geweest in het ziekenhuis.
Toen we woensdag begonnen, was het de start van een heftige dag!!
Het was erg druk deze dag met bevallingen, dus we hebben geholpen waar we konden. Ik en Aideen hadden OK pakken aan, scrubs, noemen ze dat hier. Dat was wel beter in verband met het vele bloed en het vies worden.
Rond 11.00u begon het hectisch te worden. Voor 11u was het wat rustig. Wel veel geschreeuw van vrouwen die moesten bevallen, maar geen actie. De verpleegkundige en studenten zitten rustig op een stoel te spelen met hun telefoon. Aan controleren van spullen of materialen doen ze niet. Dat zien ze wel als het zover is.
Om 11u moesten er ineens 3 vrouwen tegelijk bevallen. Oke, nu was er even paniek haha. Er werd een klein kindje geboren, een jongetje. De moeder had een kleine buik en de baby was ook niet erg groot. Helaas werd de baby geboren, maar ademde niet goed. Het huilde niet na de geboorte. Ze brachten de baby onder de warmtelamp, maar het ademde niet. Een soort co-assistent startte met masseren en beademen. Er was sprake van een hartslag, maar toch ging ze masseren. De hartslag was goed voelbaar en hoorbaar aanwezig. Ze deed een reanimatie van 30 massages en bijna 10 beademingen. Ik wist niet wat ik zag. Ik vertelde haar dat het probleem volgens mij bij de ademhaling lag en dus alleen beademing voldoende moest zijn. Verder gaf ik aan dat 15 hartmassages en 2 beademingen bij een pasgeborene normaal is. Owja zei ze…haha dit ga je toch niet menen he. Deze co-assistente is in januari klaar. Zie je het voor je?! Daarna liep ze weg, dus ik en Aideen namen het over. Ik dacht, hallo je kan deze baby niet alleen laten. Aideen en ik deden onze best om te reanimeren. Het masker om te reanimeren was vies en het masker paste niet helemaal op het gezichtje van de baby. De baby ademde wel zelfstandig, maar niet goed en het leek een beetje op gaspen.
Uiteindelijk gaf een verpleegkundige aan dat het goed is om de baby naar de pasgeborene afdeling te brengen. Dus een student nam de baby mee en bracht hem naar de pasgeborene afdeling.

De 2e moeder had gelukkig een gezonde baby.
De 3e moeder had een erg lange bevalling, die niet wilde vlotte. De moeder was aan het schreeuwen en werd erg onrustig. We hebben de vrouw met 7 mensen moeten vasthouden, want ze was aan het schoppen en wilde niet meer. Ze riep: Jesus Christ stop! Ze was er echt klaar mee.
Toen we haar vasthielden, kwam het hoofdje van het kindje eruit, maar de baby was erg groot. Het hoofdje kwam vast te zitten en er was geen progressie meer. Een verpleegkundige duwde op de buik van de vrouw om ervoor te zorgen dat de baby eruit kwam. De vrouw stopte met persen, ze was kapot. Je zag het hoofdje van de baby blauw aanlopen, maar het wilde niet vorderen.
Er kwam een arts binnen en die hielp met de bevalling. Door te duwen op de buik (er bijna opzitten), te trekken aan het hoofdje van de baby en het schreeuwen tegen de moeder, kwam uiteindelijk de baby eruit. De baby was erg groot: 4,8 kg. De moeder bedankte me en dankte God.
De baby was totaal blauw en ademde niet. Ze legde de baby onder de warmtelamp en begonnen met beademen en masseren.
De co-assistente luisterde naar het hartje, maar er was nauwelijks hartslag hoorbaar. De baby ademde niet en bleef blauw. Als er met de beademingsballon hielpen met ademen, kon ze af en toe vanuit zichzelf ademen. Als je stopte met beademen, stopte ze ook weer. Haar buikje was zo dik dat haar huid gescheurd was. Verder verloor ze bloed via haar anus.
Aideen en ik hebben haar voor 1,5 uur beademd en gereanimeerd. Ik heb 3x om zuurstof gevraagd, maar de zuurstof was niet aanwezig, de tank was leeg. Niemand wist hoe het werkte. Uiteindelijk had iemand het gevonden en gaven ze via een klein neusslangetje zuurstof. Uhh ja, dat gaat helpen als je zuurstof tekort hebt.
Er was veel frustatie van mij en Aideen, het is zo confronterend om te zien dat de baby het niet gaat halen, mede omdat de spullen gewoon niet werken of niet op voorraad zijn, arrggg!!
Je wilt zo graag dit leventje redden, maar we konden gewoon niet meer doen.
Om de 30 minuten heb ik de co-assistent aangesproken hoe lang het normaal is om door te gaan. Ze luisterde naar het hartje en gaf aan: ´Yes just continue, the heartbeate is low´. Daarna liep ze weer weg. De verpleegkundigen kwamen af en toe vragen hoe het ging.
De verpleegkundigen hier reanimeren niet vanuit hun eigen kennis, maar vanuit posters die op de muur hangen. Uhmm oke er is geen ademhaling, uhh dan doe ik dit en dat…

Uiteindelijk vroeg na meer dan 1 uur te reanimeren aan de co-assistente of er hier in het ziekenhuis geen intensive care voor kinderen is. Uhmmm dat weet ik niet zei ze. Argg dat ga je niet menen!
Na 1,5 uur vroeg ik wat de prognose was van de baby. Niet dat ik wilde opgeven, maar voor mijn gevoel was het nutteloos wat we aan het doen waren en niemand wilde ons helpen. Ik wilde zo graag de baby redden, maar de omgeving is hier zo anders, dat het niet mogelijk is.
Je moet hier echt geluk hebben. Als het goed gaat gaat het goed, anders moet je afwachten hoe het afloopt.
Ondertussen kwamen er meerdere baby´s onder de wamtelamp, omdat er maar 1 warmtelamp is. Ze duwen je gewoon aan de kant. Uhm sorry hoor, ik probeer hier een baby te redden. Nee ze denken alleen aan zichzelf.
We gingen na 1,5u en na aandringen met de baby naar de pasgeborene afdeling. Onderweg naar deze afdeling is ze helaas gestorven. De pasgeborene afdeling ligt ook erg onlogisch tov de verloskamers, haha lekker logisch als er iets mis gaat.

We kwamen terug. De verpleegkundige gaf aan dat de moeder het wist dat haar baby overleden was. Ik gaf nadrukkelijk aan dat dit niet het geval was. Uiteindelijk heeft een verpleegkundige het de moeder verteld. Het is onbeschrijflijk om het verdriet van de moeder te zien, pfff…
De moeder stortte volledig in.
Als een baby sterft, wordt de baby op een klein kastje gelegd. Er lag nog een klein baby´tje. Ik vroeg waar deze baby vandaan kwam. Wat bleek, deze baby was van de dag ervoor. Ja, soms moet je hier niet nadenken!
De vader en moeder konden afscheid nemen van de baby. Pff wat was dat heftig zeg. Het voelde alsof ik gefaald had. Aideen en ik hadden tranen in de ogen en het was hartverscheurend om het verdriet van de moeder te zien. Ik vertelde de vader dat we ons best gedaan hadden. De vader gaf aan dat het oke was.

Het is gewoon zo oneerlijk! Het is frusterend dat de materialen er niet zijn en dat de materialen niet werken. De tijd dat ze niets te doen hebben, wordt er niets gecontroleerd. Ze maken zich er niet druk om, maar als ze de materialen niet hebben, worden ze boos of verliezen ze een leven!!
Zo na deze heftige gebeurtenis besloten Aideen en ik rond 15.00u naar huis te gaan.

Donderdag hadden we een rustige dag bij de verloskamers. Even bijtanken van de dag ervoor. Helaas kwamen we er wel achter dat de baby van gisteren nog steeds op het plankje lag. Het baby´tje van 2 dagen geleden lag er ook nog.
Ik gaf dit aan bij de verpleegkundige, iemand anders belde naar het mortuarium. Er is hier geen communicatie, want er was geen gehoor bij het mortuarium, maar iedereen dacht dat er gebeld was. Nu had ik 2u later nogmaals aangegeven dat er gebeld moet worden. Uiteindelijk waren de baby´s in de middag opgehaald.
Echt niemand bekommert zich om deze zaken. Verder hing ook nog het neusslangetje van het baby´tje aan de zuurstof tank.
Dus ja, geen controle, schoonmaak. Dat is weer wachten op een volgende dag dat de zuurstof niet werkt! Maarja, dat is de manier van werken hier en dat verander je niet, maar ik kan je wel vertellen dat dat erg frusterend is!

Afgelopen vrijdag hebben Aideen en ik keizersnedes gezien bij de verloskamers. De manier van werken is redelijk hetzelfde. Ze hebben alleen minder wegwerp materialen. Ze wassen de doeken die ze steriel maken.
Het anesthesie apparaat werkte helaas niet. Ze starten hier de procedure zonder dat ze weten of het werkt. Het controle apparaat werkte niet, dus helaas kon de anesthesist geen controles in de gaten houden. Dus ja dan zonder en gewoon op gevoel haha.

Vrijdagavond zijn we met enkele vrijwilligers op stap geweest, erg gezellig.
Een goede afsluiter van de heftige week!

Reacties

Reacties

petra van Dijk

Jeetje Sanne, als je dit leest, begrijp je ook meteen waarom de kindersterfte en zowiewso het sterftecijfer zo hoog ligt in Afrika. Het moet toch echt wel frustrerend voor je zijn om te zien hoe anders ze daar met hygiene en materialen omgaan!! Maar precies wat je zus al zegt: "This is Africa" en je kunt daar alleen maar jouw steentje bijdragen, met al jouw kennis en ervaring, maar echt verbeteren zal niet gaan vrees ik!!! Wèl moeilijk hoor!!!! Verder heb ik weer genoten van de foto's en merk ik ook uit je verhalen dat je relativeringsvermogen ervoor zorgt dat je iedere nieuwe dag weer als een uitdaging ziet, en je maakt gelukkig ook veel tijd voor heel veel leuke dingen, Superrrrrrr!!!!! merk je nu hoe snel de tijd daar voorbij vliegt?? Blijf genieten, en ik blijf je volgen!! xxx Petra en ook groetjes van Peter natuurlijk!!

Anouk

Boh Boh Heftig zeg!! Ik kan begrijpen hoe frustrerend het is!! Ik zou echt boos worden! AGRRRR
Ik vind het wel knap dat jullie zo je best hebben gedaan! Petje af! Bijzonder om de foto`s te zien van de verloskamers! haha heel anders vergeleken met het mmc!
Keep up the good work en ik ben trots op wat je allemaal doet! x

Alice

Wouw wat een heftig verhaal zeg. Maar jullie hebben goed werk gedaan ik begrijp dat dit wel heel frustrerend is. Niet te geloven dat ze daar zo kunnen werken.

Judith Raaijmakers

Pfff jeetje Sanne wat een heftig verhaal zeg. Snap heel goed dat dit frustrerend is.

Albert

Echt heftig. Wat moet de frustratie hoog zijn geweest. Knap hoe jullie alles geprobeerd hebben.
Echt heel veel respect!!

Lizetje

Jeejtje Sanne. Het kan aan mij liggen, maar mijn tranen rollen over mn wangen. Heftig. Bizar. SU-PER knap hoe sterk, slim en relativerend je bent. X

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!