Jambo allemaal,

Hoe is het met jullie?
Super bedankt voor al jullie leuke reacties, erg leuk om te lezen.

Ik had mijn hele verhaal klaar om op mijn blog te plaatsen, maar toen was het inloggen te lang geleden waardoor mijn hele verhaal weg was, dus ben ik opnieuw begonnen met mijn verhaal. Haha dit is Afrika!

Het is nog steeds wennen hier, vooral ook met de matatu´s. Er is veel chaos. Ik zou jullie graag laten zien hoe chaotisch het is, maar als ik een foto neem ben ik bang dat ik mijn camera kwijt ben.

Mijn eerste week in Afrika, Kenia is alweer voorbij.
Ik heb gedurende de afgelopen week gewerkt op de kinderafdeling in het ziekenhuis. Het blijft wennen hier, omdat het totaal anders gaat dan bij ons in het ziekenhuis. Ik vind het nog wel moeilijk om me hier ook als verpleegkundige te gedragen, omdat ik totaal niet weet wat ik kan, mag en moet doen. Ik begin nu steeds meer de structuur te krijgen.
Omdat ze denken dat ik alles kan, mag ik ook alles doen, maar ik heb gezegd dat ik eerst eens even wil orienteren. Ze noteren hier alles in boeken en werken met veel schriften waar alles in genoteerd wordt. Voor mijn gevoel doen ze veel dubbel werk.

De verpleegkundigen zijn totaal niet gemotiveerd om te werken, ze zijn boos op de regering want ze krijgen te weinig betaald. Ze doen echt niets meer dan ze hoeven. Van 11u tot 13.30u doen ze niets, ze zitten in een soort koffiekamer. Ze laten de leerlingen verpleegkundigen alles doen en soms slapen ze zelfs op de tafel van de koffiekamer.
Ik heb het gevoel dat ze ook niets nieuws willen leren, ze staan er niet allemaal voor open. Ik probeer mijn kennis over te brengen maar ze nemen het gewoon van mij aan.
Ze kijken ook totaal niet nauw, net zoals laatst: ik had samen met een leerling verpleegkundigen de temperatuur gemeten en dat werd in een boek geschreven, daarna nog op een ander blaadje. Het medisch dossier ziet er erg chaotisch uit en er zitten losse bladen in en soms van andere patienten. Ik wilde de temperaturen noteren in een groot boek. Ik kon een bepaalde naam van een meisje (patient) niet vinden en ik vroeg dat aan de leerling verpleegkundigen. Ze vertelde mij dat het niets uitmaakte en dat ik haar kon overslaan. Ik dacht aahhh nee…dat kan toch niet. Ik heb het geaccepteerd en zo gelaten, maar het was wel lastig.

Verder is het systeem is daar ook totaal anders. Wanneer een kind ontslagen is uit het ziekenhuis dan moet de moeder naar een kassa om de behandeling en de ligdagen te betalen. Wanneer de moeder dit niet kan betalen, dan blijft ze in het ziekenhuis en houd een bed bezet. Als dit te lang duurt dan worden ze uit het ziekenhuis gegooid. Wanneer een dokter zegt dat het kind een scan nodig heeft bijvoorbeeld, dan mag de moeder beslissen of ze dit wil doen ja of nee. Want als ze het niet kan betalen doet ze het niet. Dus ze beslissen zelf wat ze wel of niet doen.

Afgelopen donderdag had ik een meeting vanuit Projects Abroad, een les Swahilli voor medische termen. Andere medische vrijwilligers waren er ook en dus heb ik meer vrijwilligers leren kennen. Het is leuk om wat Swahilli te leren, maar nog niet goed toepasbaar.
Het volgende is wel toepasbaar op de verloskamer: Skuma mammi (push mamma) hahaha. Ik wil deze week ook gaan kijken bij de verloskamers, ben benieuwd.

Afgelopen weekend mijn eerste weekend in Afrika gehad. Ook even bijkomen van de heftige eerste week met veel indrukken.
Op zaterdag zijn Sabrina en ik naar de Masai market gegaan, het is een soort markt met souvenirs en spullen die door de Afrikanen zelf gemaakt worden. Het is erg druk en iedereen raakt je aan en will dat je bij hen iets koopt. Halverwege hebben we een pauze gemaakt om even bij te komen. Uiteindelijk hebben we een armbandje gekocht met de vlag van Kenia. Het was voor beide 200 schilling (2 euro). Na afdingen hebben we de armbanden gekocht voor 350 schilling voor 2. Dus ja het afdingen begint te komen, nog blijven oefenen.

We hebben thuis gelunched en in de avond hebben we chapati gemaakt met Njerri, de huishoudster. Chapati is typisch Afrikaans en is een soort pannenkoek, erg lekker.
Njerri is erg aardig en is een meisje van 21 jaar. Ze woont ook in het huis en bij het gezin. Ze werkt erg hard en dat is sneu om te zien. Sabrina en ik helpen haar regelmatig en ze vind het leuk om samen met ons te zijn.

Je merkt goed het cultuur verschil tussen de man en vrouw. De man George is een soort ´king´ in huis en het kleine mannetje Ryan gaat hem achterna.
Ryan zegt ´that we are colourless and have colourless hair´ J. Het is een grappig mannetje, maar soms ook erg irritant.

Op zondag zijn Sabrina, ik en 2 andere Engelse meiden naar Lake Baringo en Lake Bogoria gegaan. Dat zijn 2 grote bekende meren in Kenia. We moesten vroeg opstaan, om 06.15u. We vertrokken om 07u met een persoonlijke driver.
Op lake Baringo hebben we een boottocht gemaakt en dat was erg mooi. Daar heb ik mijn eerste nijlpaarden gezien, erg cool! Verder heb ik krokodillen en veel vogels gezien.
Op een eiland in het meer woont 1 man met 5 vrouwen en 26 kinderen, erg bizar. De kinderen vissen op het meer en hebben zwarte tanden. Zij hebben deze zwarte tanden omdat ze het meerwater drinken. Het ziet er erg vies uit.
Bij het Lake Bogoria hebben we veel flamingo´s gezien, echt wel duizenden. Erg mooi om te zien.
Helaas hebben we wel teveel betaald om deze excursie te doen. We wisten niet dat je ook bij de excursies moest afdingen. Dat hebben we wel geleerd.

Ik merk dat ik het moeilijk vind dat we niet behandeld worden als ´normale´mensen hier. We worden uitgelachen en nagewezen. Verder foppen ze ons door ons meer te laten betalen. Het voelt erg vreemd als je anders behandeld wordt dan anderen. Ik moet hierin een weg vinden door het me eigen te maken, want veranderen kan ik het niet. Ik hoop dat ik me er minder druk om kan maken.

Verder ben ik vandaag met 2 andere vrijwilligers naar een hospice geweest, dat ligt naast het ziekenhuis. Het was erg interessant om mee te maken. Het is een outreach hospice waar palliatieve patienten dus niet verblijven. De palliatieve patienten komen naar het hospice en worden geholpen. Er is alleen morfine als opiaat, in een poedervorm. Ze maken zelf de hoeveelheid voor de patient en maken er een drankvorm van.
We zijn met een busje een vrouw uit de sloppenwijk gaan ophalen want zij moest naar de fysiotherapie in het ziekenhuis. Het was vreemd om te zien hoe deze mensen leven. Erg armoedig. We kregen een rondleiding in de buitenverblijven van het ziekenhuis. We zijn bij het mortuarium geweest, maar niet naar binnen. Ze wilden het ons wel laten zien, maar toch maar niet gedaan. De chauffeur wilde ons graag alles laten zien, dus gingen we verder naar de Youth Center. Daar kunnen jong volwassenen tot 26 jaar bij elkaar komen, educatie krijgen over seksuele voorlichting en HIV-aids. Ik heb daar een HIV test gedaan, toch wel spannend om de uitslag te weten. En ja, gelukkig ik was HIV negatief, pff haha. Verder hebben we met deze jongeren en de chauffeur een spel op de pooltafel gespeeld. Het was een relaxte dag.

Morgen ga ik nog een keer naar het hospice om de manier van werken te zien. Het is een erg goed initiatief en ze behandelen de patienten met liefde, in tegenstelling als in het ziekenhuis.

Morgen gaan Sabrina en ik uiteten met andere vrijwilligers omdat de 2 Engelse meiden deze week helaas alweer naar huis gaan.

We gaan in de avond ook naar een karaoke bar met meerdere vrijwilligers, dus ben benieuwd.

Jullie horen snel weer van mij.
Ik heb foto´s bijgevoegd.

Kwaheri!