Hoi allemaal,

Afgelopen week was mijn laatste week hier in Nakuru, Kenia. Ik heb deze week nog veel gedaan en toch alles kunnen doen wat ik graag wilde.
Afgelopen maandag ben ik naar het ziekenhuis geweest en ben ik naar de dialyse afdeling geweest, ik heb hier goed kunnen helpen, ze hadden het erg druk. Eigenlijk zou ik deze maandag contact hebben met de officer nurse in verband met het uitdelen van de OK-pakken. Helaas reageerde de nurse officer niet op mijn berichten en telefoontjes. Ik heb samen met Projects Abroad afgesproken om dinsdag samen erop terug te komen.
Maandagavond zijn Sabrina en ik samen met de gastmoeder Martha uiteten geweest en daarna gaan borrelen in een nieuwe club in Nakuru: club 64. Het is een erg leuke club waar ze goede muziek draaien. We hebben erg veel lol gehad en hebben gedanst. Maarja dansen zoals die Afrikanen, dat hebben we hier nog steeds niet geleerd haha. Enkele Afrikaanse meiden vroegen aan ons om samen met hun te dansen, dat was erg leuk.
Gedurende de avond waren er schoten hoorbaar. Sabrina gaf aan dat de schoten van buiten kwamen. Ik zei: nee joh, dat was in de muziek haha. Wat bleek nu…er was inderdaad geschoten buiten, de straat voor de club. Er was een man neergeschoten en werd opgehaald door de politie. De man was dood, er waren geruchten dat de man een dief was.
Dus ja, wij bleven nog maar even binnen! Uiteindelijk zijn we samen met Martha om 02.30u naar huis gegaan, een erg leuke en gezellige avond.

De volgende dag toch maar even iets langer geslapen, na zo’n korte nacht. We zijn om 08.00u opgestaan ipv 07.00u. Ik was om 10.00u in het ziekenhuis en ik had afgesproken met Carol van Projects Abroad. De nurse officer was nu meer kortaf dan anders en hij gaf aan dat er nog geen verf was om de OK pakken te labelen. Hmm, dat is jammer. We besloten om ze de tijd te geven tot vrijdag en dan te kijken of de OK pakken wel gelabeld waren.
Verder had Carol van Projects Abroad ballen bij die we konden oppompen en aan de kinderen in het ziekenhuis konden geven. Ik wilde dit graag samen met een andere vrijwilliger uit het ziekenhuis doen en dus ging ik naar de OK om Pia, een vrijwilligster uit Duitsland, te vragen of ze het verdelen van de ballen met mij wilde doen. We zijn nog even in de OK gebleven en hebben een open breuk gezien van het onderbeen.
In de middag zijn we naar de kinderafdeling geweest, ward 2. Hier hebben we de kinderen een bal gegeven en met ze gespeeld. Ze waren erg blij, maar er waren ook veel kinderen die te ziek waren om te spelen. We hebben leuke foto’s gemaakt.
In de middag ben ik naar naar de Masai markt geweest om nog mijn laatste souvenir inkopen te doen.
We zijn in de avond niet naar de karaoke avond geweest, omdat we nog zo moe waren van de avond ervoor en te weinig slaap.

Woensdag ben ik samen met Pia naar de Emergency geweest, daar was ik nog niet geweest en we waren allebei erg benieuwd.

Het was rustig vandaag, maar we konden helpen met het doen van de controles: bloeddruk, pols en temperatuur. Dit doen ze bij de triage, waar ze bekijken wat de klacht is van de patient en waar de patient heen moet.

Op een gegeven moment lieten de verpleegkundigen ons alleen, maar we gingen door met het doen van de controles. Helaas sprak niet iedereen Engels en wezen we naar een stoel waar ze moesten gaan zitten om op de verpleegkundige te wachten. Haha je kunt je voorstellen dat het op een gegeven moment wel een chaos werd. De verpleegkundige kwam terug en ik vroeg of ze kon vertalen wat de klachten waren.
De taalbarriere is hier wel een groot probleem om de juiste zorg zelfstandig te kunnen verlenen.
Daarna zijn we naar de acute kamer gegaan. Nou acuut, dat valt wel mee. De verpleegkundigen reageren erg laks.
Er kwam een man binnen met 2 andere vrienden. De man schreeuwde van de pijn en had zijn hand in de lucht. De handdoek erom heen zat vol bloed en hij viel bijna op de grond van de pijn en het verliezen van bloed. De verpleegkundigen keken om en gingen door met hun werk. Het stellen van prioriteiten was niet echt aan de orde. Pia en ik liepen naar de man en vroegen hem om een bed te komen liggen. Verder konden we helaas niets doen, want we wisten niet wat ze hier doen.
Uiteindelijk ben ik naar de dokter gelopen die al voor de 3e keer een infuus probeerde te prikken bij een vrouw, om te vragen of ik het kon overnemen zodat hij naar die man kon. Hij keek een beetje achterdochtig, maar uiteindelijk gaf hij het over aan mij.
Weer sloeg de frustatie hier bij mij toe hoe relaxed iedereen hier is. De manier van werken was niet acuut en de patienten kregen totaal niet de zorg die ze moesten hebben, zoals zuurstof geven aan iemand die benauwd was.
Uiteindelijk zijn Pia en ik om 12u naar de dialyse afdeling gegaan om daar te helpen in de middag.

In de avond kwam er ineens een jongen in onze kamer. Dat bleek het jongste broertje van George, de gastvader, te zijn. Haha het was wel grappig, maar hij heeft een aparte manier van contact maken. Hij kwam binnen en het enige wat hij zei was: Yes, i am fine en trok de deur dicht. Haha, we hadden hem niet eens iets gevraagd. Later hebben we ons maar voorgesteld en geprobeerd een gesprek aan te gaan. Zijn naam is Michael en is 16 jaar. Hij bleef hier tot na het weekend.

Donderdag ben ik naar Kardesh geweest, het kindertehuis waar ik boodschappen voor gedaan had met het donatie geld. Ik wilde daar graag nog eens terugkomen voordat ik vertrok. Er is daar nog een vrijwilligster, Carol-Ann uit Canada.
Het was erg leuk om al de kinderen weer te zien en met ze te spelen.
In de namiddag ben ik naar de kapper geweest om aan de linkerkant vlechtjes te laten maken. In het begin deed het wel wat pijn, ze doen het erg strak en nemen ook echt de allerkleinste haartjes mee haha. Het resultaat is erg top! Het is wel even wennen met douchen nu.
In de middag heb ik samen met Sabrina nog wat boodschappen gedaan. In de avond zouden we gaan koken. We wilden een gerecht maken wat ik in Nederland eet. Weet je dat het nog best moeilijk is om een lekker gerecht te vinden en dat ze alles hier ook hebben. Uiteindelijk hebben we spinazie schotel gemaakt in de oven. Jaja, het recept van mam!
Het recept was erg goed gelukt en de huishoudster en Sabrina hebben ervan genoten. Zelfs Ryan lustte het.

Vrijdag is Sabrina met mij mee naar het ziekenhuis geweest. We zijn begonnen op de chirurgische vrouwen afdeling. Hier was het nu erg druk en hebben we veel kunnen helpen. We hebben geholpen met het opmaken van de bedden, het verschonen van de patienten en uiteindelijk ook geholpen met het draineren van een wond. De wond was erg vies en bleef pus geven. Ik gaf aan om misschien een drain te laten plaatsen, maar dat was niet nodig.
Sabrina heeft haar ogen uitgekeken op deze afdeling; de gaten in de lakens, hoelang de mensen in de urine liggen, hoe de wondzorg gedaan wordt en wat er zoal mis kan gaan met het geven van de medicatie en hoe ze de medicatie uitdelen. Haha ze is een ervaring rijker!
Later heb ik haar een rondleiding gegeven door het ziekenhuis en zijn we op de verloskamers geweest. Daar hebben we 2 bevallingen gezien, 1 bevalling was er heel snel. De verpleegkundige leerling had nog niet eens de tijd om handschoenen aan te trekken. Ze had 1 steriele handschoen aan en 1 normale haha. Maar gelukkig waren beide baby’s gezond.
Later in de middag zijn we naar de dialyse afdeling geweest om daar afscheid te nemen. Ik had een kaart gemaakt met 2 foto’s en een tekst geschreven. Ze vonden het erg leuk.
Ik heb nogmaals contact gehad met de nurse officer voor de OK-pakken, maar hij gaf aan dat er nog steeds geen verf was voor het labelen. Erg jammer want nu kan ik het uitdelen van de OK pakken niet doen. Maarja dat is Afrika!
In de avond zijn Sabrina en ik samen uiteten geweest, gezellig als begin van het weekend en de laatste keer samen uiteten. We gingen naar Moca Loca, een cafe, waar ook een bandje speelde.

Later in de avond zijn we naar club 64 geweest. Een lerares van het project van Sabrina ging met ons mee, erg gezellig. We hebben daar ook meer vrijwilligers ontmoet en het was erg gezellig. We gingen om 03.00u naar huis.

Zaterdag wilden we graag gaan zwemmen, maar toen we opstonden om 10.00u was het erg bewolkt en later begon het ook flink te regenen.
We hebben rustig aan gedaan en zijn in de middag met Njeri, de huishoudster, naar de markt gegaan. Daar hebben we leuke kleren gekocht, 5 stuks voor 6 euro. Haha sommige shirtjes kosten 50 eurocent. Het was een geluk dat Njeri met ons mee was, want dan kregen we geen Muzungu prijs haha. Later begon het weer te regenen helaas, het was een koude dag.
In de avond hebben we de gastfamilie een kado gegeven namens ons allebei. We hadden de foto’s van de diploma uitreiking afgedrukt en 1 foto van ons en Ryan in een lijstje gedaan en aan Ryan gegeven. Een foto van ons allen hebben we in een lijstje aan Martha en George gegeven. Njeri heeft een armband gekregen en een kaart. Het was zo moeilijk om op de kaart te schrijven, want we wilden zoveel schrijven. Het is een erg lieve meid die veel beter verdiend dan hier te werken.
Ze vonden het idee erg leuk, maar de reactie op de kado’s was minder dan verwacht. Maar dat is hier de cultuur in huis, er wordt niet gauw dankjewel gezegd. Njeri kwam later in onze kamer nog dankjewel zeggen, erg lief.

Aankomende zondag is Njeri jarig en we hebben een foto laten maken van ons 3-en in een lijstje. Sabrina gaat dit aan haar geven en ik denk dat ze het heel erg leuk gaat vinden! Sabrina houd me op de hoogte.

Zondag waren Sabrina en ik uitgenodigd bij de social worker Danvas van het project van Sabrina, in zijn huis, bij zijn familie.
We kwamen daar om 9.45u aan en zijn huis is niet groot. Het huis is gebouwd van cement-modder en heeft 1 grotere kamer waar alles in gebeurd; banken, tv, slaapkamers. Het was zo lief dat hij ons uitnodigde. Hij heeft 3 kinderen en ze waren zo schattig en lief. De 2 meisjes hadden mooie prinsessen jurken aan. Zijn kinderen heten: Gifted Daniel, Nancy en Faith.
We hebben daar Afrikaanse pap en chai gekregen. Verder hebben we met de kinderen gespeeld en in de middag gelunched. Ze hadden zoveel gemaakt, erg lief.
We hadden de kinderen een kado gegeven, een spel om te tellen. Ze vonden het helemaal geweldig en dat was zo mooi om te zien.
Na de lunch had Danvas ons een kado gegeven, veel te veel. We hadden allebei een klein moeder-kind beeldje gekregen en ook een grotere voor onze moeders. Verder hadden we nog een Afrikaanse plaat gekregen met dieren erop en een afscheidstekst erop. Pff dat was heftig, want hij vertelde mooie dingen en Sabrina en ik hadden tranen in onze ogen. De kinderen gaven de kados aan ons en toen braken we allebei. We hadden voor de familie de foto’s van de diploma uitreiking van de zoon afgedrukt. Sabrina was bij deze dag aanwezig en had foto’s gemaakt. We hadden een mooie foto van zijn 3 kinderen in een lijstje gedaan. Ze waren zo blij, het leek alsof ze nog nooit afgedrukte foto’s gezien hadden. De moeder schreeuwde van blijdschap, zo mooi om te zien! Dat doet je goed.
Het was erg fijn om in zijn familie te zijn, een erg warm Afrikaans gezin.

In de namiddag nog lekker een milkshake gedronken in town en later nog de laatste was gedaan thuis.
In de stad hier begint het al versierd te worden met Kerstmis spulletjes. Zo raar om te zien, daar ben ik nog helemaal niet mee bezig.
Ook zie je op facebook allemaal foto’s van Sinterklaas haha.

Mijn laatste avondeten hier in huis gehad, Ugali! Gisteren heb ik mijn tas ingepakt en geprobeerd om alles erin te krijgen, pff wat is dat toch altijd weer een opgave he. Helaas kan ik niet al mijn souvenirs meenemen, maar Sabrina heeft aangeboden ze voor mij mee te nemen, erg lief.
Gisteren middag nog lekker lunchen met Sabrina en afgesproken met een verpleegkundige van de dialyse afdeling. Ze wilde mij nog graag zien, erg lief! Ik heb van haar kadootjes gekregen, erg lief. Ik heb haar de stroofwafels die ik meegenomen had uit Nederland gegeven.
Gisteren avond zijn we met de vrijwilligers uiteten geweest; het afscheid van mij en Emma.
Vandaag gaat Emma met mij mee naar het guesthouse in Nairobi, haar vlucht vertrekt ook woensdag.
Vandaag word ik rond 14.00u opgehaald om naar Nairobi te gaan.
Het afscheid van Sabrina zal erg moeilijk worden, pff elke keer hoop ik dat het niet zover komt, maar helaas gaat de tijd wel komen.
We hebben adressen en nummers uitgewisseld en we gaan zeker nog afspreken in januari, de plannen zijn al gemaakt! Ze woont in Duitsland, Dortmund, dus dat is wel te doen. En ja we moeten afspreken om mijn souvenirs op te halen haha.

Ja, nu begint morgen mijn nieuwe avontuur: eerst 1 week Zambia en daarna een rondreis door Malawi, Tanzania en Zanzibar.

Ik vertrek 26 november met de overlandtruck, de groepsreis.
Ik vind het wel spannend, weer nieuwe mensen ontmoeten en zien hoe het gaat verlopen.
Het is vreemd, maar ik voelde me thuis hier en alles begon meer normaal te worden. Het voelde als mijn leven hier!
Als ik de rondreis begin heb ik waarschijnlijk niet de mogelijkheid om foto’s op mijn blog te zetten en het is ook lastig om een verhaal te posten op mijn blog.
Maar over 1 maand ben ik weer thuis en zal ik jullie alles vertellen!!
De reis waar ik zolang naar uitkeek, is helaas alweer bijna voorbij. Maar eerst genieten van mijn laatste maand reizen!

Jullie horen van mij en anders tot snel!
Dikke kus en knuffels van mij.

Kwaheri Rafikis!