Hoi allemaal,

Weer een nieuw verhaal, week 8 is nu alweer voorbij, zo wat gaat de tijd nu snel zeg. Ik ben in totaal 9 weken in Kenia. Daarna op naar Zambia voor 1 week en dan Malawi en Tanzania!
Dus deze week gaat mijn laatste week in helaas. Het is wel vreemd om straks afscheid te nemen van zoveel leuke mensen die ik hier ontmoet heb.
Dinsdag 18 november vertrek ik naar een gasthuis in Nairobi en 19 november gaat mijn vlucht naar Zambia.

Vorig weekend hadden we de graduation, diploma uitreiking van Ryan. Ryan zit in de kleuterklas, maar gaat vanaf volgend jaar, na de lange zomervakantie, naar de basisschool. Dus dat is wel erg spannend voor hem.
Ze doen hier een diploma uitreiking voor de kinderen die van de kleuterklas naar de basisschool groep 1 gaan en voor de kinderen die van groep 8 naar de middelbare school gaan.
Het is zo schattig om te zien hoe dat gaat, die kleine kindjes zijn zo lief en schattig. Ze krijgen hier echt een toga wanneer ze de diploma krijgen. Ze hoeven het hoedje nog net niet weg te gooien haha. Er wordt echt een groot feest van gemaakt, met dansen en muziek. We hebben veel leuke foto´s gemaakt.
Als afscheid willen Sabrina en ik diverse foto´s laten afdrukken voor de familie en Ryan om te geven en 1 foto van ons allen in een lijstje te doen om te geven.
Na de diploma-uitreiking zijn we uit lunchen geweest met Martha (gastmoeder), Ryan en Njeri (huishoudster). Het was erg gezellig.
In de avond hebben Sabrina en ik alvast als dank voor ons verblijf hier de familie mee uiteten genomen. We zijn met zijn allen uiteten geweest en we hebben erg genoten.

Na deze drukke zaterdag hebben we vorige week zondag een rustdag gehouden bij het zwembad en hebben we lekker relaxed.
Het weer is hier nog steeds wel goed, alleen regent het af en toe in de middag. Maar ik schijn niet te klagen te hebben haha.

Afgelopen maandag moest ik helaas alleen naar het ziekenhuis, omdat mijn maatje Aideen vorige week zondag vertrokken is. Het was wel even vreemd, je moet dan toch je eigen weg zoeken en het delen van de dag is anders. Ik ben deze maandag naar de verloskamers geweest, maar het was erg rustig deze dag.
De dinsdag ben ik naar de chirurgen afdeling voor vrouwen geweest. Ik heb daar meegeholpen met het verzorgen van de wonden. Er was een vrouw met schotwonden van een gebied 2uur verderop van hier. Verder was er een meisje binnen gebracht als trauma patient. Ze had een flink verkeersongeluk gehad. Ze was buiten bewust zijn en de artsen waren er druk mee bezig. Ze had haar beide bovenbenen ook gebroken. Ze stabiliseerden de benen door de benen in een gevouwen spalk van karton te leggen haha. Ja werken met de middelen die je hebt hier. Aan het einde van de dag heb ik gesproken met de leerling verpleegkundigen hier en hier is verpleegkundige een van de beste beroepen die er zijn in Afrika. Je schijnt redelijk goed te verdienen in vergelijking met andere beroepen. Dus waar klagen ze dan over hier!!

Afgelopen woensdag ben ik met Sabrina meegeweest naar haar project, Bethesda. Het is een project voor straatkinderen en kinderen van de sloppenwijken die lessen krijgen. De kinderen hadden examens deze week, dus we konden weinig doen. Er was een grote groep Zweedse mensen die van de Bijbelschool kwamen uit Zweden. Bethesda krijgt veel donaties vanuit de Bijbelschool en hierdoor is het project ook erg religieus.
Sabrina en ik hebben ons aangesloten bij het bezoeken van de huizen van de kinderen die hier naar school gaan. We hebben 2 huisbezoeken gedaan.
Tijdens de huisbezoeken gaven de Zweedse mensen een gebed in het Zweeds, ze zongen en lazen stukken uit de bijbel voor. Het was erg interessant om mee te maken en sommigen hadden hartverscheurende verhalen meegemaakt, zoals het verliezen van een vader.
Ze hebben een gebed uitgesproken naar de moeders van de kinderen. We zijn in de ´huizen´ van de kinderen geweest. Ze hebben 2 kamers en slapen daar met 5-7 mensen. Zo heftig om te horen dat ze in God blijven geloven en hopen op een ander leven. Soms had ik echt tranen in mijn ogen.
Sabrina en ik zijn niet zo religieus als de Zweedse mensen, dus soms was dat wel vreemd, maar het was een goede ervaring.
Toen we terugkwamen hebben we nog met de kinderen gespeeld, ze zijn zo schattig! Douglas is mijn favoriet, hij is een heerlijk, lief, klein, vies maar geweldig mannetje!! Hij is de zoon van een van de leraressen daar. We hebben gezien hoe de examens afgenomen worden. De examens bestaan uit creatief, rekenen, lezen of schrijven. Als ze moeten lezen, neemt de lerares de leerling apart en gaat de rest buiten spelen. Dit kost zoveel tijd, want de kinderen zijn erg traag. Het is zo apart om te zien dat de kinderen alleen het alfabet kunnen opzeggen vanaf het begin. Als je een letter in het midden vraagt, weten ze het niet. Ze leren dingen hier van buiten, maar begrijpen de logica niet. Als ze een letter eerder gehad hebben in het examen, weten ze de letter na enkele woorden niet meer.
Leuk om een school project mee te maken, het is zo anders als het ziekenhuis.

In de avond heb ik met enkele andere vrijwilligers Zumba gedaan tussen de Afrikanen. Jaja, we konden meedoen, ondanks het shaken van de konten. Het ging redelijk goed, maar wat een uitputting zeg, pff haha. Het is echt kapotmakerij, maar wel goed!
Daarna zijn Sabrina en ik lekker wat gaan eten.

Afgelopen donderdag ben ik nog met Sabrina mee naar haar project geweest. Nogmaals geholpen met de examens en terwijl de lerares bezig was met het afnemen van de examens, hebben Sabrina en ik geprobeerd om met de andere kinderen het alfabet te oefenen. Ook in een andere volgorde. Het was erg lastig, omdat de kinderen niet wilden luisteren en wij spreken geen Swahilli, alleen enkele woorden. Dus het werd een chaos. Ook het spelen van een spelletje is lastig, omdat je altijd hulp nodig hebt van een persoon die Swahilli spreekt om het de kinderen uit te leggen.
We hebben geholpen met het uitdelen van thee en middageten aan de kinderen.
We zijn iets eerder vertrokken deze middag en hebben lunch in town gehad. We kwamen namelijk later in de middag terug om de nacht te blijven slapen op het project. We hadden beloofd om een keer te blijven slapen bij de grotere jongens. De jongens die naar de basisschool gaan met de uniformen die ik gekocht heb met het donatiegeld. Het is leuk om tijd met deze jongens door te brengen, want ze spreken Engels en zijn erg attent. De jongens hebben een leeftijd tussen 9 en 17 jaar oud.
Deze jongens zijn dus in de straten gevonden en zijn aangeboden om naar het project Bethesda te komen. Ze kunnen daar slapen en krijgen eten. Het is geheel vrijblijvend om hier te verblijven, ze worden nergens toe gedwongen. Het project probeert door ze hier te laten ´wonen´ en ze structuur te geven, dat ze uiteindelijk afkicken van het lijm snuiven en de slechte gewoontes van het op straat leven. Dit kost tijd, maar het werkt zeker! Het is zo top om te zien hoe deze jongens zich nu gedragen: ze gaan naar school, maken huiswerk, helpen mee met koken en schoonmaken, wassen hun eigen kleren en hebben een structuur. Helaas zijn er gedurende een periode voordat de uniformen er waren, ook enkele straatjongens weer terug naar de straat gegaan, omdat ze geen vooruitgang zagen.
De jongens die er nu zijn hebben een toekomst en werken er hard aan! Het uiteindelijke doel is om de jongens weer terug in de maatschappij te brengen en weer te laten wonen bij hun ouders.
De school en materialen worden betaald door Bethesda. Soms hebben ze dus minder geld, want ze zijn afhankelijk van donaties. Dus de uniformen die ik gekocht heb, heeft ervoor gezorgd dat er weer 15 jongens naar school kunnen en een toekomst hebben.

Toen we terugkwamen afgelopen donderdag om 17u hebben we volleybal gespeeld met de jongens, we hadden 2 ballen gekocht. Ze hadden enorm veel lol, het was geweldig om te zien! Helaas waren de ballen aan het einde van de avond al wel kapot.
Daarna hebben we met ze gegeten, we hadden ugali gegeten. Ja met de handen! Voor het eten bidden ze en ze worden opgevoed met de leer van God.
Sabrina en ik sliepen in een gasthuis op het terrein van het project. Normaal slapen hier 2 Zweedse meiden, die nu 1 week op reis waren.
Sabrina en ik hadden marsmallows gekocht en na het eten hebben we een vuur gemaakt en de marsmallows op stokjes samen met de jongens gegeten. Ze vonden het geweldig! We hebben veel leuke foto´s gemaakt, iedereen wilden een foto haha. Zo top om te zien dat ze blij zijn en een goede avond hadden. Wij hadden in ieder geval ook een geweldige avond!
De volgende dag kwamen de jongens terug van school in de gekochte uniformen! Het was jammer om afscheid van ze te moeten nemen.
Vrijdag ging een andere vrijwilliger op het project weg, dus er was een afscheid met ballonnen. Ballonnen doen het altijd goed haha.
Vrijdag heb ik mijn eigen gemaakte Afrikaanse rok opgehaald. We hadden materiaal gekocht, Afrikaanse stof, en hebben er een rok van laten maken, erg cool!

Afgelopen weekend zijn Sabrina en ik naar Kakamega rainforest geweest, dat is het enige grote rainforest in heel Afrika en loopt van West-Afrika naar Oost-Afrika.
We zijn zaterdag vroeg in de ochtend naar town gegaan, om 5.30u opgestaan en we wilden om 07u een shuttle nemen naar Kakamega. Het is een trip van 5u rijden.
We hebben betaald en meerdere keren gevraagd voor een shuttle. Wat bleek, we zaten in een matatu, dus erg klein en gepropt tegen elkaar aan. Ja we vragen het 3x, is het een Shuttle? Ja…uhh nee dus. Dus ja nu 5u in een matatu richting Kakamega. We vroegen hoelaat de laatste shuttle terug ging naar Kakamega, dat zou om 14u zijn. Oeps, we zouden om 13u aankomen dus 14u gingen we niet halen. We besloten om daar in Kakamega naar een oplossing te zoeken.
Tijdens de rit werden er nog meer mensen bijgepropt dan er eigenlijk inkonden. We probeerden wat te slapen. Halverwege moesten we ineens overstappen in een grotere bus. Haha we dachten op dat moment dat we nooit meer aan zouden komen! Maar we lieten het op ons afkomen. We hebben wel enorm gelachen. We wisten totaal niet waren we waren!
Uiteindelijk in Kakamega aangekomen, een klein stadje. Gelukkig vroeg een man van de bus ons om de weg te wijzen naar een taxi, ja we leken een beetje verloren. We hebben snel wat gelunched voor 170 schilling samen (1,70 euro).
Toen besloten we om een manier te vinden om terug te gaan deze avond. We zijn alle bussen afgelopen, maar ze waren allemaal volgeboekt voor de avond! Ahh nee….dus ja dan maar alvast een bus boeken voor de volgende dag en hier een nacht verblijven.
De taxi heeft ons naar Kakamega forest gebracht en we hebben daar een nacht geboekt in een hutje in het bos; ja letterlijk een hutje op de hei haha. Het kostte 500 schilling, 5 euro.
We waren totaal niet voorbereid om een nacht te blijven, dus ja dan maar met kleren in bed slapen haha.
We hebben een 3-uur durende tocht gehad in het forest met een gids en hebben diverse apen, vogels, bomen en planten gezien. Erg interessant.
We hebben 3 andere australiers ontmoet die daar ook de nacht zouden verblijven. We hebben samen wat gegeten in het keukentje in het bos waar een vrouw voor ons kookte. Het was erg donker, want er was geen elektriciteit. Dus lekker ouderwets met een zaklamp en een olielamp op tafel.
We hebben een Tusker bier gedronken en zijn om 20u naar onze kamers gegaan. De kamers bevonden zich op palen boven de grond en als je in de kamers liep, voelde je dat het hele gebouw op en neer ging. Met de lichten van onze telefoons hebben we nog wat gekletst en zijn dan met onze kleren in bed gaan liggen. Dat is het voordeel van niets bijhebben, je bent wel zo klaar!
We hadden een taxi besteld voor de volgende dag om 07u, want we wilden natuurlijk niet onze bus missen die om 8.30u zou vertrekken.
Hier in Afrika is iedereen altijd te laat, dus vandaar onze ruime inschatting. Om 06u kwam er een ranger naar onze kamer om ons te vertellen dat de taxi er was. Uhh…nu al, we hadden 07u gezegd. Dus ja dan toch maar om 6.45u richting Kakamega town vertrokken en daar gezocht naar een klein winkeltje om wat eten te kopen. Ondanks dat het vroeg en zondag was, is het ons gelukt: mandazi, koekjes en drinken. We hebben in een Afrikaans klein restaurantje Chai (thee) gedronken. En om 08u op naar de bus. Deze bus was een verademing met de heenreis, het was luxe, goede stoelen die zelfs achterover konden! Jaja we waren zo blij haha.

Om 13.30u waren we weer terug in Nakuru, moe maar voldaan.
Het was echt een weekend waarbij ons motto ´Expect the unexpected´ toepasbaar was.
Lekker wat gelunched in town en naar huis gegaan voor een douche en rustige avond.

Deze komende week ga ik nog naar het ziekenhuis, de dialyse afdeling. Vrijdag gaat Sabrina met mij mee naar het ziekenhuis en gaan we meerdere afdelingen af.
Verder ga ik donderdag nog afscheid nemen bij Kardesh, het kindertehuis waar ik de donatie van eten gedaan heb. Deze week ga ik ook de OK pakken uitdelen in het ziekenhuis, dit verhaal en de foto’s hiervan zien jullie snel tegemoet.

Tot de volgende keer!

Dikke kus xxx