Reis Oost-Afrika & WELKOM THUIS!

Hallo allemaal,

Hoe is het met jullie? I'm back in Holland!!
Ik ben afgelopen woensdag (17 december 2014) veilig thuisgekomen in Nederland.
Ik wil jullie nog graag vertellen hoe mijn laatste 3 weken geweest zijn met de trip door Oost-Afrika met Nomad Adventure tours.

Ik kan jullie vertellen dat ik een geweldige trip gehad heb en veel gezien en gedaan heb. Ik probeer het kort samen te vatten in een verhaal, want jullie kennen me;). Nu kan ik jullie ook alle verhalen in levende lijve vertellen en dat ga ik ook zeker doen!
Ik vind het weer helemaal top om iedereen te zien!

Op 25 november 2014 ben ik naar Zimbabwe gegaan om de volgende dag de tour te starten. Ik heb bij mijn vertrek naar Zimbabwe een Duits meisje, Lisa, ontmoet. Zij vertelde mij dat ze de vertaler van de tour was voor de Duitse mensen. Ze was 25 jaar en we hadden een leuke klik.

De grens over naar Zimbabwe en samen met Lisa de dag doorgebracht in Zimbabwe. We zijn naar de Victoria Falls aan de Zimbabwe kant geweest en ja daar was inderdaad veel meer water dan aan de Zambia kant. Mooie foto’s kunnen maken.
De avond mijn tas opnieuw herpakt voor de tour en heerlijk geslapen in een grote kamer met een eigen bed!

Op 26 november 2014 zou ik klaar moeten staan om 06.00u voor de tour. Ik kwam om 05.30u beneden en het bleek dat de tour om 7.30u vertrok. Haha, nou ja genoeg tijd voor ontbijt om 06.00u en relaxen. Lisa kwam om 06.00u.
Om 07.30u kwam de truck aanrijden en moesten we wat papier werk doen. De groep was gemixed: er waren 5 Duitsers, 6 Zwitserse mensen, 5 Nederlanders, 1 Tsjech en 3 Australiërs. De groep was leuk, ook meerdere jonge mensen.
Onze gidsen heten Thaby en Godfree. Godfree is de gids en kok en Thaby is de gids en chauffeur. Lieve mensen zijn het, Godfree is een grote teddybeer;).

De eerste dag van de tour vertrokken we vanuit Zimbabwe richting Zambia, weer terug waar ik vandaag kwam. Doorgereden naar Lusaka. Lusaka is de hoofdstuk van Zambia. De stad is niet erg mooi en er valt ook niet veel te beleven.
Bij aankomst gedouched, en wat bleek; sta ik toch bij de mannen te douchen haha. Ja het is weer ff wennen op de camping. Toen Lisa en ik naar de tent wilde lopen na het tanden poetsen, liepen we met ons lampje te schijnen en JAA ineens stond daar een ELAND voor onze neus. Oeeh, dat was ff schrikken.
Net zoals vorig jaar, moeten we ook hier in de tour elke dag vroeg opstaan. Het opstaan ligt tussen 05.00-06.00u. De tent inpakken en weer gaan met die banaan!
De eerste dagen zijn we in het donker op de camping gekomen, dus ook in het donker de tenten opzetten. Ahh, dat was weer ff wennen. Het slapen op de dunne matrasjes ging wel weer goed. Het was in de nachten erg heet in de tent en je werd badend in het zweet wakker. Maarja, klagen doen we niet he;).

Van Lusaka zijn we onderweg gegaan naar Chipata, dat ligt aan de grens van Malawi. Het was weer een lange reisdag, maar de uitzichten vanuit de truck zijn mooi. We rijden door kleine straatjes en je leer het ‘echte’ Afrika kennen. Godfree koopt regelmatig voedsel bij de plaatselijke bevolking, erg leuk. Heerlijk dat fruit!

De 3^e dag zijn we naar South Luangwa National Park in Zambia gereden. Een mooi national park waar een grote populatie van luipaarden zitten.
We moesten een brug over, de brug over de South Luangwa rivier. Opeens roept Godfree of er iemand een tijdschrift heeft. Uhh, ja hoor…hij pakt het tijdschrift aan en geeft het aan de poortwachter van de brug. Haha ze zijn hier snel tevreden, een tijdschrift is voldoende. Hoezo corruptie;)!?
De camping op het South Luangwa national park was prachtig, we laten bij een grote open waterplaats waar dieren kwamen. Liggend in het zwembad kon je uitkijken op de waterplaats en zag je de dieren lopen; nijlpaarden, olifanten, antilopen.

We verbleven hier 2 nachten en hebben de textiel fabriek bezocht en de lokale bevolking. Bij de lokale bevolking hebben we gedanst; en ja wat denk je…wie was de pineut?! Ja IK natuurlijk, achja..kom maar op. Dat shaken van die billen heb ik wel geleerd in Nakuru haha;). Erg veel gelachen!
Geweldig om in de nacht door de opening van de tent boven je naar de sterren te kijken.

De volgende dag heb ik in de ochtend een safari walk gedaan. Het lopen in het national park. We hadden een ranger bij ons die voor onze veiligheid zorgde. We hebben dode dieren gezien, een impala opgehangen in de boom, gedaan door een luipaard.
Om 15.00u hadden we een game drive door het park, op zoek naar luipaarden. Weer veel dieren gezien; hyena’s, antilopen, nijlpaarden, krokodillen, olifanten. In het donker hebben we dan eindelijk een jagende luipaard gezien, geweldig!
In de avond was iedereen naar bed en Thaby en Godfree vroegen aan mij, Lisa en Tomas of we met hun op zoek wilden gaan naar de luipaard. Er was een luipaard gezien rondom de camping. Ja natuurlijk gaan we mee, erg spannend! Helaas de luipaard niet gevonden, maar wel een erg leuke, spontane en spannende rit gehad.
In de nacht hoor je de geluiden van de dieren, het loeien van de nijlpaarden in het water.

Vandaag op dag 5 gingen we naar Malawi, de hoofdstuk Lilongwe. Het was niet voor iedereen makkelijk om een visum te krijgen. De Tsjech kon niet binnen komen. Nu had een medewerker van de immigratie dienst gezegd hem wel te kunnen helpen. Als hij 100 dollar zou betalen, kreeg hij een stempel. Haha ja hoor, hier in Afrika is alles mogelijk! Het is slim, maar te gek voor woorden…
Gedurende de rit naar Lilongwe stopt Thaby ineens de truck. Hij stapt uit en gaat met de mensen uit Malawi dansen langs de straat. Haha…hij vroeg ons om ook mee te dansen. Dus ja, wij de truck uit en gezellig mee gedanst. De mensen in Malawi zijn erg vriendelijk en toegankelijk. Een leuke spontane actie.

Op dag 6 gingen we verder naar Kande Beach in Malawi, aan Lake Malawi. De wegen zijn hobbelig en goed voor een sportBH haha.
Kande Beach is prachtig; blauw water en mooie witte stranden. Daar konden we wel even blijven om bij te tanken;). Er waren daar veel Beach Boys. Als je de camping verlaat, komen ze meteen naar je toe. Binnen een mum van tijd weten ze alles over je.

We hebben hier de volgende dag een Village tour gedaan en hebben gezien hoe de mensen hier leven. Bij het verlaten van de camping kreeg iedereen minimaal 2 eigen Beach Boys die bij je bleven lopen en je allerlei vragen stelden. Luisteren deden ze niet echt, want ik heb ze soms wel 3x hetzelfde verteld.
We hebben een schooltje en het ziekenhuis bezocht.
Aan het einde van de tour was het natuurlijk de bedoeling om een kijkje te nemen in de shop van je eigen Beach boy.
Later in de middag ben ik gaan snorkelen bij het eiland. Veel vissen gezien. We hebben gezellig Beach volleybal gespeeld met de rest van de groep, veel gelachen.

Op dag 8 zijn we verder gegaan naar Chitimba in Malawi. De camping waar we verbleven was van Limburgers. Jaja, die Limburgers achtervolgen je ook overal he;). Toch nog een beetje een thuisgevoel;). In de avond hebben we hier heerlijk gebbq-ed.

Vandaag dag 9; op naar TANZANIA! Een lange reis vandaag, van 16uur. We reden door de Great Rift Valley heen; een mooi gebergte.
Hier in Tanzania spreken we ook Swahili, dus ja dat kende ik al van Nakuru.
We kwamen aan in Iringa en kregen eten van de lokale bevolking. Ze hadden de tafels mooi aangekleed en het eten was lekker.

Op dag 10 door naar Mikumi, een klein plaatsje in Tanzania. Onderweg hebben we de Baobab plantages gezien. Grote stukken met Baobab bomen; de Afrikaanse boom!
Bij aankomst heb ik met anderen een game drive gedaan in National park Mikumi. Het is een mooi groen park. Halverwege de rit, was de auto kapot en de chauffeur probeerde de auto te maken, in bijzijn van 3 buffels die ons aankeken. Achja, dit is TIA (This is Afrika);)! Dus HAKUNA MATATA!
Bij terugkomst lekker gegeten en gedouched met een kikker. Ik bleef hem aankijken en hoopte dat hij mooi in het putje bleef zitten.
In de avond hebben we gezellig gekletst en de Tanzania song van de barvrouw geleerd.

- Jambo, jambo Bwana,
Habari gani, mzuri sana,
Wageni Mwakaribishwa,
Tanzania Yetu,
Hakuna matata

Vandaag op dag 11 vertrokken richting Dar es Salaam, de hoofdstuk van Tanzania. Het is een Arabische/islamitische stad en er waren dus ook kledingvoorschriften.
Onderweg naar de stad heb ik met anderen het Tanzania song aan de hele groep in de truck geleerd. Toen we in de file kwamen te staan, hebben we de ramen open gedaan en meerdere keren het liedje gezongen. De Afrikanen vonden het geweldig haha!!
Geslapen op een mooie camping aan de zee van Dar es Salaam, heerlijke wind, een beetje afkoeling. Deze avond gezellig wat gedronken met meerdere. Het was het afscheid van 2 leuke reisgenootjes, beide uit Eindhoven, toevallig he!

Dus na een korte nacht, vandaag op dag 12, vertrokken om 05.30u richting de Ferry om naar Zanzibar te gaan. Bij aankomst op Zanzibar heb ik de specerijen tour gedaan, erg leuk.
We hadden een prachtig hotel en mochten heerlijk de toerist uithangen;). Een mooie kamer met een heerlijk bed. Na een tijd in een tent en op een matrasje, besef je hoe lekker het is om in een bed te liggen;).
Het strand is een prachtig Bounty strand. In de middag heerlijk gerelaxed.
De volgende dag ben ik gaan snorkelen. Ik heb dolfijnen gezien, zwemmend voor de boot en tijdens het snorkelen prachtige kleurige vissen en een inktvis.
De volgende dag gingen we naar Stone Town, dat is de hoofdstad van Zanzibar. Ik heb de city tour gedaan en Stone town is een leuke, oude stad. Op de slavenmarkt geweest, wel erg indrukwekkend.
Opeens liep er achter mij een man die mij een doek wilde verkopen. Hij vroeg 10 dollar. Ik had het hele doek niet gezien en zei gewoon nee sorry 4 dollar. Haha hij bleef doordringen en ging met de prijs naar beneden. Ik bleef op 4 dollar zitten, omdat ik het doek niet wilde en 4 dollar erg goedkoop was. Nu kwam hij ineens aan met 4 dollar haha, ja nu moest ik het kopen. Dat afdingen ging me sneller af dan de tijd in Nakuru haha.
In de avond zijn Sabine, Lisa, ik, Aline en Tomas uiteten geweest in Stone town, erg gezellig.

De volgende dag, dag 15, moesten we Zanzibar helaas weer verlaten. Terug op de Ferry naar Dar es Salaam en door naar Lushoto. Een klein plaatsje hoog in de bergen, op 1600 meter.

De volgende dag, dag 16, vertrokken we naar Arusha, spullen pakken voor Serengeti, want de Serengeti trip komt in zicht!!

Vandaag op dag 17, 12 december 2014, gaat de trip naar Serengeti beginnen. We gaan met een 4x4 rangerover het Serengeti park in. Bij het rijden naar de Serengeti ook gestopt bij de Ngorongoro crater. Erg mooi uitzicht.
De Serengeti is geweldig en nauwelijks te beschrijven. Ik zou zeggen, dat moet je zelf een keer gezien hebben! Ik heb hier veel dieren gezien; cheeta’s, baby cheeta’s, leeuwen en welpjes, luipaarden. Verder ook grote getalen zebra’s, giraffes, gnoe’s, buffels, nijlpaarden.
We zaten in het baby seizoen, want we hebben van vele dieren ook baby’s gezien. Zelfs kleine pumba (zwijnen) baby’s, zo schattig.
Het zien van de katachtigen was geweldig!

In de nachten sliepen we in tenten in het Serengeti park, zonder omheining. In de nacht moest ik natuurlijk wel regelmatig plassen. Ik Lisa wakker gemaakt en samen keken we met onze lampjes uit de tent. De kust leek veilig, maar we durfden niet. Eerder hadden we een hyena gezien. Uiteindelijk bleek het de plasronde te zijn haha, want meerdere kwamen uit de tent om te plassen. Dus konden we allemaal samen gaan.
De volgende nacht konden we niet naar het toilet lopen, want er zou een grote horde buffels staan. En ja, ze zien er schattig uit, maar ze zijn erg gevaarlijk. Dus ja dan de behoefte achter de tent haha. Deze avond hebben anderen ook een luipaard gezien op de camping; je ziet dan groene ogen.
De laatste dag weer veel dieren gezien en ja natuurlijk moest ik weer een bush-toilet hebben midden in de Serengeti haha. We stonden bij een luipaard, maar daar was het niet mogelijk. Na een stukje verder rijden, was het wel mogelijk. Pff wel spannend om zo de auto uit te stappen in het park voor een bush-toilet.

De laatste nacht hebben we geslapen bij de Ngorongoro crater. We zaten op 2000 meter hoogte en het was koud; 10-15 graden. In de avond liepen er veel zebra’s rond en je kon erg dichtbij komen. In de nacht hoorde je ze ook grazen en stonden ze dichtbij de tent.
De laatste dag zijn we de Ngorongoro crater ingereden, hier zijn ook dieren. Erg mooi zo vroeg in de morgen. En ja hier hebben we leeuwen gezien, de mannetjes! Prachtig met die manen! Een leeuw lag op de weg tussen de auto’s, hij markeerde zijn territorium door tegen de auto’s te plassen haha.
Aan het einde van de dag kwamen we weer aan in Arusha, de laatste keer in de tent slapen. Dat zal ik toch wel gaan missen hoor!

De volgende dag, dag 21, zijn we doorgereden naar Nairobi. Mijn oude ‘huisbasis’ Kenia. Onderweg hebben we een goed uitzicht op de Kilimanjaro gezien, prachtig! De top was vrij van de wolken en je zag de sneeuw.
Wat is de tijd snel gegaan. Bij aankomst in Nairobi, ingechecked in het hotel, tas opnieuw ingepakt en in de avond gingen we met zn allen uiteten als afscheid.
Na het eten met enkelen in het hotel nog gezellig wat gedronken.

Op 17 december 2014 moest ik om 05.30u het hotel verlaten, ik vloog om 08.25u.
Ik had gevraagd voor een take-away ontbijt. De ober vroeg wat ik wilde. Ja doe maar makkelijk, wat je hebt, brood/sandwich ofzo. Haha ik opende mijn pakketje in de taxi en wat denk je….5 sneeën droog brood. JAA, dat had ik natuurlijk kunnen weten haha. Een mooie Afrikaanse afsluiter!

Bij thuiskomst kwamen pap en mam mij ophalen en als grote verrassing was Laura ook meegekomen, geweldig!
Toen ik thuis in Waalre aankwam, stonden daar allemaal lieve mensen op mij te wachten, SURPRISE!! WOW wat een geweldige thuiskomst! Dankjewel!!

Ik vond het geweldig om iedereen weer te zien, maar het was ook een dubbel gevoel om weg te gaan in Afrika. De lange tijd in Afrika heeft mij gewend doen raken aan het leven daar. Ik heb geweldige mensen ontmoet en heb vriendschappen voor het leven er aan overgehouden.
Mijn tijd in Afrika is geweldig geweest en ik heb er enorm van genoten! Ik ben blij dat ik deze grote stap gezet heb en kan het iedereen aanbevelen.
Ik wil iedereen bedanken voor de reacties op mijn blog, super bedankt!
Ik ben langzaamaan weer aan het acclimatiseren hier in het koude Nederland. Je komt er wel meteen weer in hier met die drukke Kerst gekte en drukte;)!

FURAHIA MAISHA, KWAHERI AFRICA, AHSANTE SANA!!

P.S. Er staan ook nieuwe foto’s op van de week in Zambia.

IK WENS IEDEREEN PRETTIGE FEESTDAGEN EN ALVAST EEN GELUKKIG BEGIN VAN 2015! LAAT 2015 OPNIEUW EEN MOOI JAAR WORDEN MET VEEL HERINNERINGEN!

Week Zambia, Livingstone

Hoi allemaal,

Hier weer een bericht van mij. Ik ben afgelopen week dinsdag vertrokken uit Kenia. Het afscheid van Njeri en Sabrina was erg moeilijk. Sabrina had een taart geregeld als afscheid en ze heeft me kadootjes gegeven. Ik had haar ook een kado gegeven. We hebben samen wat afgehuild, maar we gaan elkaar in januari zeker zien!
Het was zo raar om Nakuru uit te rijden, het voelt toch een beetje als je 'huis'. Wetende dat je sommige geweldige mensen die je ontmoet hebt, nooit meer gaat zien. Maar dat hoort ook bij het reizen, het afscheid nemen van je reisgenootjes en maatjes tijdens het reizen.

In Nairobi had ik geslapen in een guesthouse samen met een andere vrijwilliger, Emma. De volgende dag, woensdag, vertrok ik naar Zambia Livingstone. De vlucht was prima, duurde ongeveer 2,5 uur. Ik had wel 2 uur vertraging, we kregen een sandwich en wat te drinken voor de vertraging, erg netjes.
Toen ik aankwam in Livingstone was het erg heet, het is hier gemiddeld tussen de 35 en 40 graden. Veel zon en veel vochtigheid. Dus ja waarom ik eigenlijk fleece truien meegenomen heb, weet ik eigenlijk niet. Misschien voor mijn terugkomst in Nederland haha.
In Livingstone werd ik opgehaald door Jollyboys, mijn hostel. Er was nog een meisje uit Kenia, Evelyne. Erg aardig meisje en het was fijn om met iemand aan te komen die totaal nieuw hier is.
Het hostel ziet er erg netjes en goed uit. Veel chill ruimte, een zwembad en een relaxte sfeer. Ik sliep in de 'Tonga' kamer met 8 bedden. Er was een airco maar die werkte helaas niet. In de kamer heb ik gedurende deze dagen veel nieuwe mensen leren kennen. Er is veel afwisseling van personen gedurende deze dagen.
Het slapen is soms een ramp hier, het is zo heet dat je gewoon niet kunt slapen. Ook veel muskieten hier, dus ik heb geprobeerd mijn muskieten net op te hangen, met duktape vastgeplakt aan de onderkant van het stapelbed haha. Het is even improviseren.

Livingstone is erg toeristisch en totaal anders dan Nakuru. Het is mooi om het verschil te zien in Afrika. Er wordt hier geen muzungu geroepen, ik heb het nog maar 1 keer gehoord. Mensen kijken je hier niet raar aan. Het proberen te verkopen van spullen blijft wel. Je voelt je hier meer op je gemak als een blanke. Maar het 'echte' Afrika met de cultuur is toch wel mijn ervaring in Nakuru.
Livingstone staat bekend om de adrenaline. Het stadje Livingstone is eigenlijk niet zo groot, het is 1 grote straat.

Donderdag ben ik samen met Evelyne naar de Victoria falls gegaan, de Zambia kant. Het is hier nu zo warm dat er weinig water is in de watervallen. Het is nu laagseizoen met regen. We hebben de excursie Devils pool gedaan. Je loopt naar de top van de watervallen en kunt zwemmen in een afgesloten stuk boven de watervallen en kunt over de rif kijken naar beneden. GEWELDIGE ERVARING!! Het is zo mooi om boven de watervallen te zijn.
Het water is ook lekker verfrissend in deze hitte.
Daar ook rondgelopen en aan de kant van Zambia zie je eigenlijk maar 2 kleine straaltjes van water naar beneden komen. Dus niet zo als op de foto's op internet. Maar doordat we de Devils pool gedaan hadden, hebben we het beste gezien van de watervallen.

Vrijdag ben ik naar Chobe national park in Botswana geweest. Een rondvaart op de Chobe rivier, erg mooi en mooie uitzichten. Veel nijlpaarden en krokodillen gezien. Wat zijn die nijlpaarden inmens groot he.
Later een gamedrive en we hebben dieren gezien. Het Chobe national park staat bekend om zijn hoeveelheden van olifanten. En inderdaad, jeetje wat een hoop olifanten. Geweldig om te zien. Een olifant kwam erg dichtbij de truck en wilde met zijn slurf naar binnen, geweldig! Het was een lange dag, maar met voldoening.

Zaterdag ben ik met Evelyne en enkele andere mensen hier in het hostel gaan raften op de Zambezi rivier. Wow wat was dat gaaf zeg, een geweldige ervaring. Hoewel ik meerdere keren geraft heb, was dit toch wel een hoogtepunt. De Zambezi rivier is een van de gevaarlijkste rivieren in de wereld en zeker in Afrika.
We waren met 2 boten en 1 boot ging vaak over de kop. Gelukkig wij niet zo vaak, 2x. We konden af en toe in de rivier zwemmen, de stroming was hard, hierdoor werd je meegevoerd naar beneden. Erg leuk om te doen, gewoon benen omhoog, op je rug liggen en gaan met die banaan!
We hadden een stuk waar je kon kiezen voor een makkelijke versnelling van het water of een moeilijke. Doe mij maar die adrenaline en het moeilijke stuk. Sommigen wisselden van boot en ja daar gingen we. Toch wel een beetje spannend!
En ja hoor, het was geweldig, we sloegen wel om. Ik was onder de boot, probeerde omhoog te komen. Toen ik boven was had ik behoefte aan lucht, maar nee daar kwam een flinke golf water. Dus snel de boot vasthouden en ik werd meegesleurd met de boot. Tijd voor ademhalen was er niet. Ik heb zoveel water ingeslikt, maar toch was het super vet! Hup en weer in de boot en weer verder. Check check, is iedereen aanwezig. In de laatste versnelling gingen we weer ten onder. Het omklappen van de boot gaat met geweld, evenals het water.
Ik heb de dvd en foto's gekocht, geweldig!
Na het raften zijn Evelyne en ik nog op een sunset cruise gegaan, om te relaxen. Een leuke boottocht met eten en het zien van nijlpaarden en krokodillen. De Afrikaanse zonsondergang is prachtig, met veel verschillende kleuren.

Het slapen in een 8 persoons kamer zorgt ervoor dat als er 1 wakker wordt en opstaat, de rest ook wakker is haha. Maarja door de hitte kun je toch niet lang blijven liggen.
Ik heb hier leuke mensen ontmoet, Afrikanen uit Zuid Afrika. Zij zijn blank en spreken Afrikaans, wat veel op Nederlands lijkt. Leuk om te horen.
Ik heb hier 4 Nederlandse meiden ontmoet.
Sommigen koken hier regelmatig in het hostel. Ik heb dat ook 1 keer gedaan, makkelijk noodles gemaakt. Het water duurde een eeuwigheid om te koken, aarrgg frusterend.
Ik en een kamergenoot kwamen er de laatste dag achter dat de airco wel werkt, maar dat je bij de receptie moet aangeven als je hem aan wilt hebben haha. Ook fijn dat ze dat even vertellen. Dus ja hopelijk de laatste nacht slapen in een meer koelere kamer.

Zondag had ik een rustige dag, Evelyne vertrok weer naar huis. In de ochtend ben ik met haar en anderen naar de markt in Livingstone geweest. Grappig hoe gewend ik nu ben aan dat pushen van de Afrikanen, ik kan me er niet meer druk om maken. In de middag ben ik met anderen naar de krokodillen farm geweest. Ze voerden de krokodillen. Ik heb een baby krokodil vastgehouden, en wat denk je..ja hoor bij mij moet hij weer plassen haha. Een flinke straal uit zo'n klein beestje, mijn voeten werden nat haha.

Vandaag is mijn laatste dag in Zambia. Een rustige dag. Vanmorgen mijn laatste was van hier gedaan en vanmiddag wat relaxen bij het zwembad en het regelen van de laatste spulletjes; het wisselen van geld. Ook proberen mijn tas weer fatsoenlijk in te pakken.
Vanavond ga ik lekker pizza eten met andere Nederlandse meiden.
Morgen vertrek ik naar Zimbabwe en wil ik de Zimbabwe kant van de Victoria falls bezoeken. Ze zeggen dat er daar meer water te zien is.
Dan 1 nacht slapen in Zimbabwe in een kamer voor mij alleen, joepie. Hopelijk ook lekker koel. Woensdag moet ik om 06.00u verzamelen in Zimbabwe voor het vertrek van de tour met de overlandtruck. Ben benieuwd, heb er wel zin in!

Ik kan helaas geen foto's plaatsen, want de computer hier loopt vast als je foto's upload.
Hopelijk kan ik jullie af en toe wat vertellen gedurende mijn reis, geen garanties haha.

Tot snel! Xxx

Week 9, laatste week. Afscheid Kenia!

Hoi allemaal,

Afgelopen week was mijn laatste week hier in Nakuru, Kenia. Ik heb deze week nog veel gedaan en toch alles kunnen doen wat ik graag wilde.
Afgelopen maandag ben ik naar het ziekenhuis geweest en ben ik naar de dialyse afdeling geweest, ik heb hier goed kunnen helpen, ze hadden het erg druk. Eigenlijk zou ik deze maandag contact hebben met de officer nurse in verband met het uitdelen van de OK-pakken. Helaas reageerde de nurse officer niet op mijn berichten en telefoontjes. Ik heb samen met Projects Abroad afgesproken om dinsdag samen erop terug te komen.
Maandagavond zijn Sabrina en ik samen met de gastmoeder Martha uiteten geweest en daarna gaan borrelen in een nieuwe club in Nakuru: club 64. Het is een erg leuke club waar ze goede muziek draaien. We hebben erg veel lol gehad en hebben gedanst. Maarja dansen zoals die Afrikanen, dat hebben we hier nog steeds niet geleerd haha. Enkele Afrikaanse meiden vroegen aan ons om samen met hun te dansen, dat was erg leuk.
Gedurende de avond waren er schoten hoorbaar. Sabrina gaf aan dat de schoten van buiten kwamen. Ik zei: nee joh, dat was in de muziek haha. Wat bleek nu…er was inderdaad geschoten buiten, de straat voor de club. Er was een man neergeschoten en werd opgehaald door de politie. De man was dood, er waren geruchten dat de man een dief was.
Dus ja, wij bleven nog maar even binnen! Uiteindelijk zijn we samen met Martha om 02.30u naar huis gegaan, een erg leuke en gezellige avond.

De volgende dag toch maar even iets langer geslapen, na zo’n korte nacht. We zijn om 08.00u opgestaan ipv 07.00u. Ik was om 10.00u in het ziekenhuis en ik had afgesproken met Carol van Projects Abroad. De nurse officer was nu meer kortaf dan anders en hij gaf aan dat er nog geen verf was om de OK pakken te labelen. Hmm, dat is jammer. We besloten om ze de tijd te geven tot vrijdag en dan te kijken of de OK pakken wel gelabeld waren.
Verder had Carol van Projects Abroad ballen bij die we konden oppompen en aan de kinderen in het ziekenhuis konden geven. Ik wilde dit graag samen met een andere vrijwilliger uit het ziekenhuis doen en dus ging ik naar de OK om Pia, een vrijwilligster uit Duitsland, te vragen of ze het verdelen van de ballen met mij wilde doen. We zijn nog even in de OK gebleven en hebben een open breuk gezien van het onderbeen.
In de middag zijn we naar de kinderafdeling geweest, ward 2. Hier hebben we de kinderen een bal gegeven en met ze gespeeld. Ze waren erg blij, maar er waren ook veel kinderen die te ziek waren om te spelen. We hebben leuke foto’s gemaakt.
In de middag ben ik naar naar de Masai markt geweest om nog mijn laatste souvenir inkopen te doen.
We zijn in de avond niet naar de karaoke avond geweest, omdat we nog zo moe waren van de avond ervoor en te weinig slaap.

Woensdag ben ik samen met Pia naar de Emergency geweest, daar was ik nog niet geweest en we waren allebei erg benieuwd.

Het was rustig vandaag, maar we konden helpen met het doen van de controles: bloeddruk, pols en temperatuur. Dit doen ze bij de triage, waar ze bekijken wat de klacht is van de patient en waar de patient heen moet.

Op een gegeven moment lieten de verpleegkundigen ons alleen, maar we gingen door met het doen van de controles. Helaas sprak niet iedereen Engels en wezen we naar een stoel waar ze moesten gaan zitten om op de verpleegkundige te wachten. Haha je kunt je voorstellen dat het op een gegeven moment wel een chaos werd. De verpleegkundige kwam terug en ik vroeg of ze kon vertalen wat de klachten waren.
De taalbarriere is hier wel een groot probleem om de juiste zorg zelfstandig te kunnen verlenen.
Daarna zijn we naar de acute kamer gegaan. Nou acuut, dat valt wel mee. De verpleegkundigen reageren erg laks.
Er kwam een man binnen met 2 andere vrienden. De man schreeuwde van de pijn en had zijn hand in de lucht. De handdoek erom heen zat vol bloed en hij viel bijna op de grond van de pijn en het verliezen van bloed. De verpleegkundigen keken om en gingen door met hun werk. Het stellen van prioriteiten was niet echt aan de orde. Pia en ik liepen naar de man en vroegen hem om een bed te komen liggen. Verder konden we helaas niets doen, want we wisten niet wat ze hier doen.
Uiteindelijk ben ik naar de dokter gelopen die al voor de 3e keer een infuus probeerde te prikken bij een vrouw, om te vragen of ik het kon overnemen zodat hij naar die man kon. Hij keek een beetje achterdochtig, maar uiteindelijk gaf hij het over aan mij.
Weer sloeg de frustatie hier bij mij toe hoe relaxed iedereen hier is. De manier van werken was niet acuut en de patienten kregen totaal niet de zorg die ze moesten hebben, zoals zuurstof geven aan iemand die benauwd was.
Uiteindelijk zijn Pia en ik om 12u naar de dialyse afdeling gegaan om daar te helpen in de middag.

In de avond kwam er ineens een jongen in onze kamer. Dat bleek het jongste broertje van George, de gastvader, te zijn. Haha het was wel grappig, maar hij heeft een aparte manier van contact maken. Hij kwam binnen en het enige wat hij zei was: Yes, i am fine en trok de deur dicht. Haha, we hadden hem niet eens iets gevraagd. Later hebben we ons maar voorgesteld en geprobeerd een gesprek aan te gaan. Zijn naam is Michael en is 16 jaar. Hij bleef hier tot na het weekend.

Donderdag ben ik naar Kardesh geweest, het kindertehuis waar ik boodschappen voor gedaan had met het donatie geld. Ik wilde daar graag nog eens terugkomen voordat ik vertrok. Er is daar nog een vrijwilligster, Carol-Ann uit Canada.
Het was erg leuk om al de kinderen weer te zien en met ze te spelen.
In de namiddag ben ik naar de kapper geweest om aan de linkerkant vlechtjes te laten maken. In het begin deed het wel wat pijn, ze doen het erg strak en nemen ook echt de allerkleinste haartjes mee haha. Het resultaat is erg top! Het is wel even wennen met douchen nu.
In de middag heb ik samen met Sabrina nog wat boodschappen gedaan. In de avond zouden we gaan koken. We wilden een gerecht maken wat ik in Nederland eet. Weet je dat het nog best moeilijk is om een lekker gerecht te vinden en dat ze alles hier ook hebben. Uiteindelijk hebben we spinazie schotel gemaakt in de oven. Jaja, het recept van mam!
Het recept was erg goed gelukt en de huishoudster en Sabrina hebben ervan genoten. Zelfs Ryan lustte het.

Vrijdag is Sabrina met mij mee naar het ziekenhuis geweest. We zijn begonnen op de chirurgische vrouwen afdeling. Hier was het nu erg druk en hebben we veel kunnen helpen. We hebben geholpen met het opmaken van de bedden, het verschonen van de patienten en uiteindelijk ook geholpen met het draineren van een wond. De wond was erg vies en bleef pus geven. Ik gaf aan om misschien een drain te laten plaatsen, maar dat was niet nodig.
Sabrina heeft haar ogen uitgekeken op deze afdeling; de gaten in de lakens, hoelang de mensen in de urine liggen, hoe de wondzorg gedaan wordt en wat er zoal mis kan gaan met het geven van de medicatie en hoe ze de medicatie uitdelen. Haha ze is een ervaring rijker!
Later heb ik haar een rondleiding gegeven door het ziekenhuis en zijn we op de verloskamers geweest. Daar hebben we 2 bevallingen gezien, 1 bevalling was er heel snel. De verpleegkundige leerling had nog niet eens de tijd om handschoenen aan te trekken. Ze had 1 steriele handschoen aan en 1 normale haha. Maar gelukkig waren beide baby’s gezond.
Later in de middag zijn we naar de dialyse afdeling geweest om daar afscheid te nemen. Ik had een kaart gemaakt met 2 foto’s en een tekst geschreven. Ze vonden het erg leuk.
Ik heb nogmaals contact gehad met de nurse officer voor de OK-pakken, maar hij gaf aan dat er nog steeds geen verf was voor het labelen. Erg jammer want nu kan ik het uitdelen van de OK pakken niet doen. Maarja dat is Afrika!
In de avond zijn Sabrina en ik samen uiteten geweest, gezellig als begin van het weekend en de laatste keer samen uiteten. We gingen naar Moca Loca, een cafe, waar ook een bandje speelde.

Later in de avond zijn we naar club 64 geweest. Een lerares van het project van Sabrina ging met ons mee, erg gezellig. We hebben daar ook meer vrijwilligers ontmoet en het was erg gezellig. We gingen om 03.00u naar huis.

Zaterdag wilden we graag gaan zwemmen, maar toen we opstonden om 10.00u was het erg bewolkt en later begon het ook flink te regenen.
We hebben rustig aan gedaan en zijn in de middag met Njeri, de huishoudster, naar de markt gegaan. Daar hebben we leuke kleren gekocht, 5 stuks voor 6 euro. Haha sommige shirtjes kosten 50 eurocent. Het was een geluk dat Njeri met ons mee was, want dan kregen we geen Muzungu prijs haha. Later begon het weer te regenen helaas, het was een koude dag.
In de avond hebben we de gastfamilie een kado gegeven namens ons allebei. We hadden de foto’s van de diploma uitreiking afgedrukt en 1 foto van ons en Ryan in een lijstje gedaan en aan Ryan gegeven. Een foto van ons allen hebben we in een lijstje aan Martha en George gegeven. Njeri heeft een armband gekregen en een kaart. Het was zo moeilijk om op de kaart te schrijven, want we wilden zoveel schrijven. Het is een erg lieve meid die veel beter verdiend dan hier te werken.
Ze vonden het idee erg leuk, maar de reactie op de kado’s was minder dan verwacht. Maar dat is hier de cultuur in huis, er wordt niet gauw dankjewel gezegd. Njeri kwam later in onze kamer nog dankjewel zeggen, erg lief.

Aankomende zondag is Njeri jarig en we hebben een foto laten maken van ons 3-en in een lijstje. Sabrina gaat dit aan haar geven en ik denk dat ze het heel erg leuk gaat vinden! Sabrina houd me op de hoogte.

Zondag waren Sabrina en ik uitgenodigd bij de social worker Danvas van het project van Sabrina, in zijn huis, bij zijn familie.
We kwamen daar om 9.45u aan en zijn huis is niet groot. Het huis is gebouwd van cement-modder en heeft 1 grotere kamer waar alles in gebeurd; banken, tv, slaapkamers. Het was zo lief dat hij ons uitnodigde. Hij heeft 3 kinderen en ze waren zo schattig en lief. De 2 meisjes hadden mooie prinsessen jurken aan. Zijn kinderen heten: Gifted Daniel, Nancy en Faith.
We hebben daar Afrikaanse pap en chai gekregen. Verder hebben we met de kinderen gespeeld en in de middag gelunched. Ze hadden zoveel gemaakt, erg lief.
We hadden de kinderen een kado gegeven, een spel om te tellen. Ze vonden het helemaal geweldig en dat was zo mooi om te zien.
Na de lunch had Danvas ons een kado gegeven, veel te veel. We hadden allebei een klein moeder-kind beeldje gekregen en ook een grotere voor onze moeders. Verder hadden we nog een Afrikaanse plaat gekregen met dieren erop en een afscheidstekst erop. Pff dat was heftig, want hij vertelde mooie dingen en Sabrina en ik hadden tranen in onze ogen. De kinderen gaven de kados aan ons en toen braken we allebei. We hadden voor de familie de foto’s van de diploma uitreiking van de zoon afgedrukt. Sabrina was bij deze dag aanwezig en had foto’s gemaakt. We hadden een mooie foto van zijn 3 kinderen in een lijstje gedaan. Ze waren zo blij, het leek alsof ze nog nooit afgedrukte foto’s gezien hadden. De moeder schreeuwde van blijdschap, zo mooi om te zien! Dat doet je goed.
Het was erg fijn om in zijn familie te zijn, een erg warm Afrikaans gezin.

In de namiddag nog lekker een milkshake gedronken in town en later nog de laatste was gedaan thuis.
In de stad hier begint het al versierd te worden met Kerstmis spulletjes. Zo raar om te zien, daar ben ik nog helemaal niet mee bezig.
Ook zie je op facebook allemaal foto’s van Sinterklaas haha.

Mijn laatste avondeten hier in huis gehad, Ugali! Gisteren heb ik mijn tas ingepakt en geprobeerd om alles erin te krijgen, pff wat is dat toch altijd weer een opgave he. Helaas kan ik niet al mijn souvenirs meenemen, maar Sabrina heeft aangeboden ze voor mij mee te nemen, erg lief.
Gisteren middag nog lekker lunchen met Sabrina en afgesproken met een verpleegkundige van de dialyse afdeling. Ze wilde mij nog graag zien, erg lief! Ik heb van haar kadootjes gekregen, erg lief. Ik heb haar de stroofwafels die ik meegenomen had uit Nederland gegeven.
Gisteren avond zijn we met de vrijwilligers uiteten geweest; het afscheid van mij en Emma.
Vandaag gaat Emma met mij mee naar het guesthouse in Nairobi, haar vlucht vertrekt ook woensdag.
Vandaag word ik rond 14.00u opgehaald om naar Nairobi te gaan.
Het afscheid van Sabrina zal erg moeilijk worden, pff elke keer hoop ik dat het niet zover komt, maar helaas gaat de tijd wel komen.
We hebben adressen en nummers uitgewisseld en we gaan zeker nog afspreken in januari, de plannen zijn al gemaakt! Ze woont in Duitsland, Dortmund, dus dat is wel te doen. En ja we moeten afspreken om mijn souvenirs op te halen haha.

Ja, nu begint morgen mijn nieuwe avontuur: eerst 1 week Zambia en daarna een rondreis door Malawi, Tanzania en Zanzibar.

Ik vertrek 26 november met de overlandtruck, de groepsreis.
Ik vind het wel spannend, weer nieuwe mensen ontmoeten en zien hoe het gaat verlopen.
Het is vreemd, maar ik voelde me thuis hier en alles begon meer normaal te worden. Het voelde als mijn leven hier!
Als ik de rondreis begin heb ik waarschijnlijk niet de mogelijkheid om foto’s op mijn blog te zetten en het is ook lastig om een verhaal te posten op mijn blog.
Maar over 1 maand ben ik weer thuis en zal ik jullie alles vertellen!!
De reis waar ik zolang naar uitkeek, is helaas alweer bijna voorbij. Maar eerst genieten van mijn laatste maand reizen!

Jullie horen van mij en anders tot snel!
Dikke kus en knuffels van mij.

Kwaheri Rafikis!

Week 8: Graduation Ryan, project Bethesda en Kakamega rainforest

Hoi allemaal,

Weer een nieuw verhaal, week 8 is nu alweer voorbij, zo wat gaat de tijd nu snel zeg. Ik ben in totaal 9 weken in Kenia. Daarna op naar Zambia voor 1 week en dan Malawi en Tanzania!
Dus deze week gaat mijn laatste week in helaas. Het is wel vreemd om straks afscheid te nemen van zoveel leuke mensen die ik hier ontmoet heb.
Dinsdag 18 november vertrek ik naar een gasthuis in Nairobi en 19 november gaat mijn vlucht naar Zambia.

Vorig weekend hadden we de graduation, diploma uitreiking van Ryan. Ryan zit in de kleuterklas, maar gaat vanaf volgend jaar, na de lange zomervakantie, naar de basisschool. Dus dat is wel erg spannend voor hem.
Ze doen hier een diploma uitreiking voor de kinderen die van de kleuterklas naar de basisschool groep 1 gaan en voor de kinderen die van groep 8 naar de middelbare school gaan.
Het is zo schattig om te zien hoe dat gaat, die kleine kindjes zijn zo lief en schattig. Ze krijgen hier echt een toga wanneer ze de diploma krijgen. Ze hoeven het hoedje nog net niet weg te gooien haha. Er wordt echt een groot feest van gemaakt, met dansen en muziek. We hebben veel leuke foto´s gemaakt.
Als afscheid willen Sabrina en ik diverse foto´s laten afdrukken voor de familie en Ryan om te geven en 1 foto van ons allen in een lijstje te doen om te geven.
Na de diploma-uitreiking zijn we uit lunchen geweest met Martha (gastmoeder), Ryan en Njeri (huishoudster). Het was erg gezellig.
In de avond hebben Sabrina en ik alvast als dank voor ons verblijf hier de familie mee uiteten genomen. We zijn met zijn allen uiteten geweest en we hebben erg genoten.

Na deze drukke zaterdag hebben we vorige week zondag een rustdag gehouden bij het zwembad en hebben we lekker relaxed.
Het weer is hier nog steeds wel goed, alleen regent het af en toe in de middag. Maar ik schijn niet te klagen te hebben haha.

Afgelopen maandag moest ik helaas alleen naar het ziekenhuis, omdat mijn maatje Aideen vorige week zondag vertrokken is. Het was wel even vreemd, je moet dan toch je eigen weg zoeken en het delen van de dag is anders. Ik ben deze maandag naar de verloskamers geweest, maar het was erg rustig deze dag.
De dinsdag ben ik naar de chirurgen afdeling voor vrouwen geweest. Ik heb daar meegeholpen met het verzorgen van de wonden. Er was een vrouw met schotwonden van een gebied 2uur verderop van hier. Verder was er een meisje binnen gebracht als trauma patient. Ze had een flink verkeersongeluk gehad. Ze was buiten bewust zijn en de artsen waren er druk mee bezig. Ze had haar beide bovenbenen ook gebroken. Ze stabiliseerden de benen door de benen in een gevouwen spalk van karton te leggen haha. Ja werken met de middelen die je hebt hier. Aan het einde van de dag heb ik gesproken met de leerling verpleegkundigen hier en hier is verpleegkundige een van de beste beroepen die er zijn in Afrika. Je schijnt redelijk goed te verdienen in vergelijking met andere beroepen. Dus waar klagen ze dan over hier!!

Afgelopen woensdag ben ik met Sabrina meegeweest naar haar project, Bethesda. Het is een project voor straatkinderen en kinderen van de sloppenwijken die lessen krijgen. De kinderen hadden examens deze week, dus we konden weinig doen. Er was een grote groep Zweedse mensen die van de Bijbelschool kwamen uit Zweden. Bethesda krijgt veel donaties vanuit de Bijbelschool en hierdoor is het project ook erg religieus.
Sabrina en ik hebben ons aangesloten bij het bezoeken van de huizen van de kinderen die hier naar school gaan. We hebben 2 huisbezoeken gedaan.
Tijdens de huisbezoeken gaven de Zweedse mensen een gebed in het Zweeds, ze zongen en lazen stukken uit de bijbel voor. Het was erg interessant om mee te maken en sommigen hadden hartverscheurende verhalen meegemaakt, zoals het verliezen van een vader.
Ze hebben een gebed uitgesproken naar de moeders van de kinderen. We zijn in de ´huizen´ van de kinderen geweest. Ze hebben 2 kamers en slapen daar met 5-7 mensen. Zo heftig om te horen dat ze in God blijven geloven en hopen op een ander leven. Soms had ik echt tranen in mijn ogen.
Sabrina en ik zijn niet zo religieus als de Zweedse mensen, dus soms was dat wel vreemd, maar het was een goede ervaring.
Toen we terugkwamen hebben we nog met de kinderen gespeeld, ze zijn zo schattig! Douglas is mijn favoriet, hij is een heerlijk, lief, klein, vies maar geweldig mannetje!! Hij is de zoon van een van de leraressen daar. We hebben gezien hoe de examens afgenomen worden. De examens bestaan uit creatief, rekenen, lezen of schrijven. Als ze moeten lezen, neemt de lerares de leerling apart en gaat de rest buiten spelen. Dit kost zoveel tijd, want de kinderen zijn erg traag. Het is zo apart om te zien dat de kinderen alleen het alfabet kunnen opzeggen vanaf het begin. Als je een letter in het midden vraagt, weten ze het niet. Ze leren dingen hier van buiten, maar begrijpen de logica niet. Als ze een letter eerder gehad hebben in het examen, weten ze de letter na enkele woorden niet meer.
Leuk om een school project mee te maken, het is zo anders als het ziekenhuis.

In de avond heb ik met enkele andere vrijwilligers Zumba gedaan tussen de Afrikanen. Jaja, we konden meedoen, ondanks het shaken van de konten. Het ging redelijk goed, maar wat een uitputting zeg, pff haha. Het is echt kapotmakerij, maar wel goed!
Daarna zijn Sabrina en ik lekker wat gaan eten.

Afgelopen donderdag ben ik nog met Sabrina mee naar haar project geweest. Nogmaals geholpen met de examens en terwijl de lerares bezig was met het afnemen van de examens, hebben Sabrina en ik geprobeerd om met de andere kinderen het alfabet te oefenen. Ook in een andere volgorde. Het was erg lastig, omdat de kinderen niet wilden luisteren en wij spreken geen Swahilli, alleen enkele woorden. Dus het werd een chaos. Ook het spelen van een spelletje is lastig, omdat je altijd hulp nodig hebt van een persoon die Swahilli spreekt om het de kinderen uit te leggen.
We hebben geholpen met het uitdelen van thee en middageten aan de kinderen.
We zijn iets eerder vertrokken deze middag en hebben lunch in town gehad. We kwamen namelijk later in de middag terug om de nacht te blijven slapen op het project. We hadden beloofd om een keer te blijven slapen bij de grotere jongens. De jongens die naar de basisschool gaan met de uniformen die ik gekocht heb met het donatiegeld. Het is leuk om tijd met deze jongens door te brengen, want ze spreken Engels en zijn erg attent. De jongens hebben een leeftijd tussen 9 en 17 jaar oud.
Deze jongens zijn dus in de straten gevonden en zijn aangeboden om naar het project Bethesda te komen. Ze kunnen daar slapen en krijgen eten. Het is geheel vrijblijvend om hier te verblijven, ze worden nergens toe gedwongen. Het project probeert door ze hier te laten ´wonen´ en ze structuur te geven, dat ze uiteindelijk afkicken van het lijm snuiven en de slechte gewoontes van het op straat leven. Dit kost tijd, maar het werkt zeker! Het is zo top om te zien hoe deze jongens zich nu gedragen: ze gaan naar school, maken huiswerk, helpen mee met koken en schoonmaken, wassen hun eigen kleren en hebben een structuur. Helaas zijn er gedurende een periode voordat de uniformen er waren, ook enkele straatjongens weer terug naar de straat gegaan, omdat ze geen vooruitgang zagen.
De jongens die er nu zijn hebben een toekomst en werken er hard aan! Het uiteindelijke doel is om de jongens weer terug in de maatschappij te brengen en weer te laten wonen bij hun ouders.
De school en materialen worden betaald door Bethesda. Soms hebben ze dus minder geld, want ze zijn afhankelijk van donaties. Dus de uniformen die ik gekocht heb, heeft ervoor gezorgd dat er weer 15 jongens naar school kunnen en een toekomst hebben.

Toen we terugkwamen afgelopen donderdag om 17u hebben we volleybal gespeeld met de jongens, we hadden 2 ballen gekocht. Ze hadden enorm veel lol, het was geweldig om te zien! Helaas waren de ballen aan het einde van de avond al wel kapot.
Daarna hebben we met ze gegeten, we hadden ugali gegeten. Ja met de handen! Voor het eten bidden ze en ze worden opgevoed met de leer van God.
Sabrina en ik sliepen in een gasthuis op het terrein van het project. Normaal slapen hier 2 Zweedse meiden, die nu 1 week op reis waren.
Sabrina en ik hadden marsmallows gekocht en na het eten hebben we een vuur gemaakt en de marsmallows op stokjes samen met de jongens gegeten. Ze vonden het geweldig! We hebben veel leuke foto´s gemaakt, iedereen wilden een foto haha. Zo top om te zien dat ze blij zijn en een goede avond hadden. Wij hadden in ieder geval ook een geweldige avond!
De volgende dag kwamen de jongens terug van school in de gekochte uniformen! Het was jammer om afscheid van ze te moeten nemen.
Vrijdag ging een andere vrijwilliger op het project weg, dus er was een afscheid met ballonnen. Ballonnen doen het altijd goed haha.
Vrijdag heb ik mijn eigen gemaakte Afrikaanse rok opgehaald. We hadden materiaal gekocht, Afrikaanse stof, en hebben er een rok van laten maken, erg cool!

Afgelopen weekend zijn Sabrina en ik naar Kakamega rainforest geweest, dat is het enige grote rainforest in heel Afrika en loopt van West-Afrika naar Oost-Afrika.
We zijn zaterdag vroeg in de ochtend naar town gegaan, om 5.30u opgestaan en we wilden om 07u een shuttle nemen naar Kakamega. Het is een trip van 5u rijden.
We hebben betaald en meerdere keren gevraagd voor een shuttle. Wat bleek, we zaten in een matatu, dus erg klein en gepropt tegen elkaar aan. Ja we vragen het 3x, is het een Shuttle? Ja…uhh nee dus. Dus ja nu 5u in een matatu richting Kakamega. We vroegen hoelaat de laatste shuttle terug ging naar Kakamega, dat zou om 14u zijn. Oeps, we zouden om 13u aankomen dus 14u gingen we niet halen. We besloten om daar in Kakamega naar een oplossing te zoeken.
Tijdens de rit werden er nog meer mensen bijgepropt dan er eigenlijk inkonden. We probeerden wat te slapen. Halverwege moesten we ineens overstappen in een grotere bus. Haha we dachten op dat moment dat we nooit meer aan zouden komen! Maar we lieten het op ons afkomen. We hebben wel enorm gelachen. We wisten totaal niet waren we waren!
Uiteindelijk in Kakamega aangekomen, een klein stadje. Gelukkig vroeg een man van de bus ons om de weg te wijzen naar een taxi, ja we leken een beetje verloren. We hebben snel wat gelunched voor 170 schilling samen (1,70 euro).
Toen besloten we om een manier te vinden om terug te gaan deze avond. We zijn alle bussen afgelopen, maar ze waren allemaal volgeboekt voor de avond! Ahh nee….dus ja dan maar alvast een bus boeken voor de volgende dag en hier een nacht verblijven.
De taxi heeft ons naar Kakamega forest gebracht en we hebben daar een nacht geboekt in een hutje in het bos; ja letterlijk een hutje op de hei haha. Het kostte 500 schilling, 5 euro.
We waren totaal niet voorbereid om een nacht te blijven, dus ja dan maar met kleren in bed slapen haha.
We hebben een 3-uur durende tocht gehad in het forest met een gids en hebben diverse apen, vogels, bomen en planten gezien. Erg interessant.
We hebben 3 andere australiers ontmoet die daar ook de nacht zouden verblijven. We hebben samen wat gegeten in het keukentje in het bos waar een vrouw voor ons kookte. Het was erg donker, want er was geen elektriciteit. Dus lekker ouderwets met een zaklamp en een olielamp op tafel.
We hebben een Tusker bier gedronken en zijn om 20u naar onze kamers gegaan. De kamers bevonden zich op palen boven de grond en als je in de kamers liep, voelde je dat het hele gebouw op en neer ging. Met de lichten van onze telefoons hebben we nog wat gekletst en zijn dan met onze kleren in bed gaan liggen. Dat is het voordeel van niets bijhebben, je bent wel zo klaar!
We hadden een taxi besteld voor de volgende dag om 07u, want we wilden natuurlijk niet onze bus missen die om 8.30u zou vertrekken.
Hier in Afrika is iedereen altijd te laat, dus vandaar onze ruime inschatting. Om 06u kwam er een ranger naar onze kamer om ons te vertellen dat de taxi er was. Uhh…nu al, we hadden 07u gezegd. Dus ja dan toch maar om 6.45u richting Kakamega town vertrokken en daar gezocht naar een klein winkeltje om wat eten te kopen. Ondanks dat het vroeg en zondag was, is het ons gelukt: mandazi, koekjes en drinken. We hebben in een Afrikaans klein restaurantje Chai (thee) gedronken. En om 08u op naar de bus. Deze bus was een verademing met de heenreis, het was luxe, goede stoelen die zelfs achterover konden! Jaja we waren zo blij haha.

Om 13.30u waren we weer terug in Nakuru, moe maar voldaan.
Het was echt een weekend waarbij ons motto ´Expect the unexpected´ toepasbaar was.
Lekker wat gelunched in town en naar huis gegaan voor een douche en rustige avond.

Deze komende week ga ik nog naar het ziekenhuis, de dialyse afdeling. Vrijdag gaat Sabrina met mij mee naar het ziekenhuis en gaan we meerdere afdelingen af.
Verder ga ik donderdag nog afscheid nemen bij Kardesh, het kindertehuis waar ik de donatie van eten gedaan heb. Deze week ga ik ook de OK pakken uitdelen in het ziekenhuis, dit verhaal en de foto’s hiervan zien jullie snel tegemoet.

Tot de volgende keer!

Dikke kus xxx

Week 7, operatie afdeling, Cherish, update sponsoring

Hoi allemaal,

Ja, nog een verhaal haha, ik heb wat in te halen om jullie te vertellen.
Na de terugkomst maandag uit Nairobi ben ik dinsdag met Aideen begonnen bij de operatie afdeling.
De OK pakken aan en een soort crogs. Ze dragen hier ook gewoon slippers.

De OK afdeling heeft 4 operatie kamers. De operatiekamers zien er anders uit dan in Nederland. De ramen staan open en de kamers zijn niet schoon. De manier van werken van de chirurgen-artsen hier is redelijk hetzelfde. Ze proberen het erg steriel te doen en werken met dezelfde materialen.
Alleen worden de materialen zelf steriel gemaakt en worden de gazen door mensen gevouwen.
Op een gegeven moment was er zelfs een marmot in de operatiekamer. Er is totaal geen privacy, de mensen kunnen bij elkaar binnen kijken.
Iedereen kan de operatiekamer in en uit lopen, de deuren staan open. Hoe alles eruit ziet en hoe de omgeving is, is soms nauwelijks voor te stellen. Dus helemaal steriel is het totaal niet.
Ze zijn niet voorzichtig met het knoeien van bloed, de grond ligt onder met bloed of allerlei vloeistoffen.

Afgelopen dinsdag was het een drukke dag op de operatie afdeling, er waren veel operaties.
Ik heb diverse dingen gezien.
De eerste operatie was een operatie van een kind. De jongen van 9 jaar kwam binnen lopen in een kapot shirt, een soort OK hemd.
Om de gehele narcose te geven gebruiken ze tubes en beademings machines. Helaas moeten ze de tubes afwassen en hebben ze maar er maar 4. Sommige materialen worden afgewassen en hergebruikt.
De jongen had een hernia in zijn buik en hierdoor kon zijn zaadbal niet goed indalen.

Daarna hebben we een operatie gezien waarbij een bovenbeen gebroken was. Dit ging met geweld. Ze doen hier ook veel aan spinale anesthesie, de ruggenprik.
De arts had een gat in het bot gemaakt en vertelde gewoon hardop dat hij nu eigenlijk te moe was om het op de juiste manier te maken. Uhh sorry!!!
De arts wilde met een soort boor de pin in het been brengen. De boor werkte niet en hij werd boos. Hij zei tegen mij en Aideen dat wij moesten zorgen voor materialen vanuit onze landen. Haha ik dacht, uhh als je nu eens eerst zorgt dat al je materialen werken voordat je begint, scheelt dat enorm. Maar wijselijk heb ik mijn mond gehouden haha.

Later in de middag hebben we een amputatie van het linker onderbeen gezien. Zo dat is interessant zeg. Vreemd om te zien hoe dat gaat.
Ook hebben we een operatie aan het scrotum gezien, er was een man met een scrotum zo groot als een bal. De zaadbal was volledig gevuld met vocht. Dit vocht spoot uiteindelijk tegen de muur en grond toen het open gesneden werd. Deze man had uiteindelijk zeker geen functie meer!

De artsen leggen graag uit en de studenten verpleegkundigen assisteren bij de operatie, zoals het aangeven van de materialen.
Het bekijken van de rontgenfoto´s wordt gedaan zoals vroeger: een soort negatief tegen het raam hangen.

Afgelopen woensdag heb ik ook erg interessant operaties gezien. Ik heb een debulking gezien bij ovarium kanker (eierstok kanker). Een debulking is het verwijderen van zoveel mogelijk tumor bij eierstok kanker. Het was interessant om mijn eigen specialisatie te zien.
De vrouw had veel vocht in de buik, waardoor er veel vocht-vloeistof uitspoot toen ze de buik open maakte. Alles op de grond. Er was veel tumor weefsel verwijderd.
De arts deelde daarna kort theorie en ze weten op zich redelijk veel van chemotherapie en kanker. Ik denk alleen dat het jammer is dat ze niet alles kunnen toepassen hier in Afrika.
Verder was er een man die zijn kaak gebroken had en ze sneden zijn hals open van links naar rechts. Vreemd om te zien, want het zag er erg onmenselijk uit. Ze hebben implantaten ingebracht.
Deze man had 6 weken geleden een verkeersongeval gehad en werd nu geopereerd. Hij kon niet eerder de operatie betalen. De operatie kost in totaal 60 euro.

Deze dag waren er veel operaties met tumoren. Er was helaas ook een open-dicht OK. Er zou sprake zijn van een goedaardig gezwel in de baarmoeder, maar het bleek al vergevorderd te zijn.
Later in de middag was een meisje van 21 jaar die een flinke cyste had in haar linker wang. Haar hele gezicht was misvormd door de cyste.
Erg vreemd maar ze sneden de huid boven haar bovengebit helemaal open, erg vreemd om te zien. Het leek alsof ze haar gezicht nog meer misvormde. De OK zou erg lang duren, dus we hebben de OK niet helemaal gezien.
Dat waren 2 interessante dagen.

Vandaag hadden we een medische-social outreach met alle vrijwilligers bij een school gehad: Cherish. Het was erg leuk, we hebben de kinderen geleerd om de handen te wassen en de tanden te poetsen.
Toen we aankwamen, gaven de kinderen een soort spel voor ons. Ze dansten en deden acrobatic. Zo wat deze kinderen kunnen, is geweldig! Ik heb goede foto’s, maar deze zal ik later uploaden. Bij het poetsen van de tanden, hadden sommige kinderen bloed in de mond. Waarschijnlijk omdat ze niet of minimaal de tanden poetsen. De kinderen waren zo lief en schattig.

De rest van de dag hebben we lekker rustig aan gedaan, lekker gelunched en wat rondgelopen in Nakuru.
Vanavond hebben we een afscheidsetentje van 2 vrijwilligers. Helaas vertrekken Aideen en Hester dit weekend.

Morgen gaat Hester met mij mee naar het ziekenhuis, ze wil graag zien hoe mijn project is.
Vrijdag gaan Sabrina en ik nog gezellig uiteten met Hester, voordat ze definitief gaat. Het zal vreemd zijn zonder deze lieve mensen! Je bouwt toch een band met ze op. Maar we gaan elkaar zeker opzoeken. Hester woont in Zutphen. We hoeven niet zover te gaan als Afrika haha.
Het gaat zo snel, je ziet de andere vrijwilligers komen en gaan. Wel jammer dat er nu steeds meer vrijwilligers gaan.

Komend weekend heeft Ryan zijn graduation van school. Hij gaat nu naar de basisschool en heeft afgelopen week een interview gehad op zijn nieuwe school. Begin november hebben de kinderen hier zomervakantie tot en met na nieuwjaar.
Dit weekend wordt een rustig relaxed weekend.

UPDATE SPONSORING!!
- De grotere jongens met de uniformen van Bethesda gaan nu naar school, goed om te horen!

-De OK pakken in het ziekenhuis zijn nog in de maak, maar ze worden erg mooi. Ze worden nog bedrukt met het logo van het ziekenhuis en voor ik vertrek geef ik de OK pakken die dan klaar zijn aan diverse afdelingen.

Tot volgende week weer! Dikke kus xxx
Busu nyingi na upendo (veel kusjes en knuffels)

Weekend Nairobi (25,26,27 okt)

Hoi allemaal,

Afgelopen weekend zijn ik, Caymen (een jongen uit Engeland) en Sabrina naar Nairobi geweest. Vantevoren hadden we alles gepland, we hadden een chauffeur geregeld. Een chauffeur die andere vrijwilligers ook gehad hadden. Hij had voor ons een hotel geregeld, goedkoop maar ook goed volgens hem.
Dus ja, laat het avontuur maar beginnen!!

Na een kortere nacht in verband met het stappen op vrijdagavond zaten we om 08.00u in een shuttle bus richting Nairobi. De reis duurde ongeveer 3 uur. Onderweg mooie landschappen, maar helaas niet alles gezien in verband met het slapen in de shuttle haha.

We kwamen om 11.15u aan in Nairobi. Een drukke, hectische stad. De chauffeur stond op ons te wachten en bracht ons naar het hotel. Het is beter om een chauffeur te hebben omdat je anders verdwaald raakt en veel highlights liggen verder uit elkaar.
Het hotel was eenvoudig. Uiteindelijk moesten we 20 euro meer betalen dan afgesproken. Zo gaat dat hier altijd, je spreekt wat af en uiteindelijk is het bedrag anders. Hij was vergeten de taxes erbij te rekenen haha.
We hebben de kamer bezocht en het zag er in eerste instantie redelijk uit. Wel niet geheel schoon. Maarja de kamer was ook goedkoop: 2 nachten voor een 3-persoonskamer met ontbijt 100 euro. Dus dat was ieder 33 euro voor 2 nachten.

We hebben ons opgefrist en zijn met de chauffeur meegelopen naar zijn auto. Onderweg hoorden we geweerschoten. Er renden opeens 2 mannen met zakken over de straat. Er was een overval. Pff dat was even heftig. We vroegen aan de chauffeur of dit vaker voorkomt: uhm ja zo nu en dan haha.
Bij de auto vroeg de chauffeur aan Caymen om de auto even te duwen. Haha ik dacht, nee dat ga je niet menen. De auto zag er erg vervallen uit, alles was kapot en werkte niet. Toen we in de auto zaten reden we richting het Museum van Nairobi. Onderweg moesten we een heuvel op, haha de auto ging meer achteruit dan vooruit. We werden door iedereen ingehaald. Ik dacht we halen de top niet haha. Maarja, Expect the unexpected!! Mijn motto blijft toepasbaar hier in Afrika!

Het museum van Nairobi was interessant, veel historie en erg groot. Daarna zijn we naar het snakepark geweest.
De chauffeur heeft ons naar de Masai Markt gebracht. Deze is veel groter dan die in Nakuru. In het begin moesten we even inkomen om af te dingen, vanwege de drukte en chaos waren we een beetje in shock. Uiteindelijk hadden we de smaak te pakken. Ze hadden hier veel mooie dingen en andere dingen dan in Nakuru. Dus ja weer meer gekocht dan verwacht haha.
We zijn voldaan terug naar de hotelkamer gegaan, hebben ons opgefrist en werden opgehaald om naar HET restaurant van Nairobi te gaan: Carnivore!! Het is een restaurant waar je moet zijn geweest.
Het is een top restaurant, wel erg toeristisch met veel Muzungu´s haha. Achja, soms is het ook eens fijn om de toerist uit te hangen haha.
Je kunt hier zoveel vlees eten als je wilt. Het wordt aan spies bij je tafel gesneden en er zijn verschillende soorten. Ik heb het volgende gegeten: krokodil, kalkoen, varken, rund, struisvogel. Ook heb ik stierballen gegeten hahaha, smaakt een beetje vreemd moet ik zeggen. Evenals kip lever.
We konden onszelf naar huis rollen, maar het was heerlijk!

In Nairobi is het veel warmer dan in Nakuru. Nairobi ligt lager in Afrika.
De volgende dag zijn we naar de olifanten weeshuis geweest. Zo schattig, er zijn daar 33 olifanten die jonger zijn dan 3 jaar oud. Ze zijn gevonden in National parken en worden daar groot gebracht om later weer in het wild te komen.
Daarna zijn we naar het giraffe centrum geweest waar je giraffes eten kunt geven. Zo wat zijn dat mooie dieren van dichtbij zeg. Mooie ogen en wimpers.
Het was een leuke ervaring om de giraffe aan te kunnen raken en eten te geven.
Daarna heeft de chauffeur ons nogmaals naar een markt gebracht waar je spulletjes kon kopen. Halverwege de middag hadden we toch wel trek en zijn we met de chauffeur gaan eten in een typisch Afrikaans restaurant. We hebben typisch Afrikaans gegeten, leuke ervaring.
We hadden het plan om naar de bioscoop te gaan, een Afrikaanse bioscoop haha. Helaas was de bioscoop best duur, 9 euro. Hetzelfde geld wat je in Nederland betaald. Er draaide maar 1 film: de Ninja turtles.
We hebben ervoor gekozen om niet te gaan en lekker rond te lopen in Nairobi. We kwamen een cafe tegen wat buiten was en hebben een heerlijk Tusker bier gedronken.
Om 20u zijn we een pizza gaan halen.
Helaas zie je onderweg veel straatkinderen die langs je gaan lopen en bedelen. De kinderen zijn erg jong. Dat is hetgene waar je niet gewend aan raakt.
Haha we waren een beetje verdwaald in Nairobi toen we de pizza gekocht hadden, we liepen 3 rondjes. De pizza was een beetje koud geworden, maar we waren blij dat we bij het hotel waren. Soms voel je je toch niet helemaal veilig in Nairobi, we hadden het ook wel een beetje gehad met het zoeken van de weg haha.

De volgende ochtend, op maandag, zijn we naar Kibera geweest, dat is de grootste sloppenwijk van Nairobi en de een na grootste sloppenwijk van heel Afrika. Het is een enorme sloppenwijk en het is gewoon een soort stad op zichzelf. Er wonen meer dan 2 miljoen mensen in deze sloppenwijk.
Het is niet voor te stellen dat deze mensen op deze manier kunnen leven. Er hangt een lucht van urine en afval. Er zijn veel afvalbergen en het water met urine loopt in een soort rivier langs de huisjes.
Toen we terugkwamen ging Caymen verder naar Kericho, een stadje verder dan Nairobi. Sabrina en ik hebben gelunched en wat gedronken in Nairobi.
We hebben om 15.00u de shuttle terug naar Nakuru genomen en waren om 17.30u in Nakuru. Het voelde als thuiskomen, vreemd he.
Het was een top weekend in een grote hectische stad.
In Nairobi wordt je als Muzungu niet veel nagekeken en-of nageroepen. Maar het thuiskomen in Nakuru voelde toch veiliger.

Home sweet home!!

Week 6 ziekenhuis, reanimatie baby's verloskamers

Hoi allemaal!!

Het is weer even geleden dat ik wat van me heb laten horen. Sorry druk druk hier haha. Er is nu geen internet, dus dan maak ik mooi even gebruik van het typen van mijn verhaal.
Maar wat heb ik weer veel meegemaakt deze week. Heb jullie veel te vertellen.

Vorige week ben ik dinsdag naar een school geweest, Hope. Dit was een medische outreach met de medische vrijwilligers. We gingen naar deze school in de sloppenwijk om de kinderen te leren hoe ze de handen moeten wassen. Zeh ebben daar nauwelijks water en de handen zijn dus erg vies.
Met het hebben van water, zeep en de instructies kwamen we een goed eind. De kinderen kwam na de lessen direct naar ons toegerend haha. Daarna nog even gebleven en gespeeld met de kinderen.
Helaas regent het hier nu regelmatig in de middag.
Toen ik met een andere vrijwilliger terug ging naar town liepen we door de sloppenwijk en er kwam een fietser aan met een mand vol mais op zijn fiets. Deze man werd aangevallen door een tal van mensen, voornamelijk vrouwen. Ze trokken hem van de fiets en vochten om de mais. Zo dat was even vreemd om te zien. Waarschijnlijk was dat het enige voedsel wat ze vandaag zagen. Zo bizar is dat…

Vorige week woensdag, donderdag en vrijdag ben ik met Aideen opnieuw naar de verloskamers geweest in het ziekenhuis.
Toen we woensdag begonnen, was het de start van een heftige dag!!
Het was erg druk deze dag met bevallingen, dus we hebben geholpen waar we konden. Ik en Aideen hadden OK pakken aan, scrubs, noemen ze dat hier. Dat was wel beter in verband met het vele bloed en het vies worden.
Rond 11.00u begon het hectisch te worden. Voor 11u was het wat rustig. Wel veel geschreeuw van vrouwen die moesten bevallen, maar geen actie. De verpleegkundige en studenten zitten rustig op een stoel te spelen met hun telefoon. Aan controleren van spullen of materialen doen ze niet. Dat zien ze wel als het zover is.
Om 11u moesten er ineens 3 vrouwen tegelijk bevallen. Oke, nu was er even paniek haha. Er werd een klein kindje geboren, een jongetje. De moeder had een kleine buik en de baby was ook niet erg groot. Helaas werd de baby geboren, maar ademde niet goed. Het huilde niet na de geboorte. Ze brachten de baby onder de warmtelamp, maar het ademde niet. Een soort co-assistent startte met masseren en beademen. Er was sprake van een hartslag, maar toch ging ze masseren. De hartslag was goed voelbaar en hoorbaar aanwezig. Ze deed een reanimatie van 30 massages en bijna 10 beademingen. Ik wist niet wat ik zag. Ik vertelde haar dat het probleem volgens mij bij de ademhaling lag en dus alleen beademing voldoende moest zijn. Verder gaf ik aan dat 15 hartmassages en 2 beademingen bij een pasgeborene normaal is. Owja zei ze…haha dit ga je toch niet menen he. Deze co-assistente is in januari klaar. Zie je het voor je?! Daarna liep ze weg, dus ik en Aideen namen het over. Ik dacht, hallo je kan deze baby niet alleen laten. Aideen en ik deden onze best om te reanimeren. Het masker om te reanimeren was vies en het masker paste niet helemaal op het gezichtje van de baby. De baby ademde wel zelfstandig, maar niet goed en het leek een beetje op gaspen.
Uiteindelijk gaf een verpleegkundige aan dat het goed is om de baby naar de pasgeborene afdeling te brengen. Dus een student nam de baby mee en bracht hem naar de pasgeborene afdeling.

De 2e moeder had gelukkig een gezonde baby.
De 3e moeder had een erg lange bevalling, die niet wilde vlotte. De moeder was aan het schreeuwen en werd erg onrustig. We hebben de vrouw met 7 mensen moeten vasthouden, want ze was aan het schoppen en wilde niet meer. Ze riep: Jesus Christ stop! Ze was er echt klaar mee.
Toen we haar vasthielden, kwam het hoofdje van het kindje eruit, maar de baby was erg groot. Het hoofdje kwam vast te zitten en er was geen progressie meer. Een verpleegkundige duwde op de buik van de vrouw om ervoor te zorgen dat de baby eruit kwam. De vrouw stopte met persen, ze was kapot. Je zag het hoofdje van de baby blauw aanlopen, maar het wilde niet vorderen.
Er kwam een arts binnen en die hielp met de bevalling. Door te duwen op de buik (er bijna opzitten), te trekken aan het hoofdje van de baby en het schreeuwen tegen de moeder, kwam uiteindelijk de baby eruit. De baby was erg groot: 4,8 kg. De moeder bedankte me en dankte God.
De baby was totaal blauw en ademde niet. Ze legde de baby onder de warmtelamp en begonnen met beademen en masseren.
De co-assistente luisterde naar het hartje, maar er was nauwelijks hartslag hoorbaar. De baby ademde niet en bleef blauw. Als er met de beademingsballon hielpen met ademen, kon ze af en toe vanuit zichzelf ademen. Als je stopte met beademen, stopte ze ook weer. Haar buikje was zo dik dat haar huid gescheurd was. Verder verloor ze bloed via haar anus.
Aideen en ik hebben haar voor 1,5 uur beademd en gereanimeerd. Ik heb 3x om zuurstof gevraagd, maar de zuurstof was niet aanwezig, de tank was leeg. Niemand wist hoe het werkte. Uiteindelijk had iemand het gevonden en gaven ze via een klein neusslangetje zuurstof. Uhh ja, dat gaat helpen als je zuurstof tekort hebt.
Er was veel frustatie van mij en Aideen, het is zo confronterend om te zien dat de baby het niet gaat halen, mede omdat de spullen gewoon niet werken of niet op voorraad zijn, arrggg!!
Je wilt zo graag dit leventje redden, maar we konden gewoon niet meer doen.
Om de 30 minuten heb ik de co-assistent aangesproken hoe lang het normaal is om door te gaan. Ze luisterde naar het hartje en gaf aan: ´Yes just continue, the heartbeate is low´. Daarna liep ze weer weg. De verpleegkundigen kwamen af en toe vragen hoe het ging.
De verpleegkundigen hier reanimeren niet vanuit hun eigen kennis, maar vanuit posters die op de muur hangen. Uhmm oke er is geen ademhaling, uhh dan doe ik dit en dat…

Uiteindelijk vroeg na meer dan 1 uur te reanimeren aan de co-assistente of er hier in het ziekenhuis geen intensive care voor kinderen is. Uhmmm dat weet ik niet zei ze. Argg dat ga je niet menen!
Na 1,5 uur vroeg ik wat de prognose was van de baby. Niet dat ik wilde opgeven, maar voor mijn gevoel was het nutteloos wat we aan het doen waren en niemand wilde ons helpen. Ik wilde zo graag de baby redden, maar de omgeving is hier zo anders, dat het niet mogelijk is.
Je moet hier echt geluk hebben. Als het goed gaat gaat het goed, anders moet je afwachten hoe het afloopt.
Ondertussen kwamen er meerdere baby´s onder de wamtelamp, omdat er maar 1 warmtelamp is. Ze duwen je gewoon aan de kant. Uhm sorry hoor, ik probeer hier een baby te redden. Nee ze denken alleen aan zichzelf.
We gingen na 1,5u en na aandringen met de baby naar de pasgeborene afdeling. Onderweg naar deze afdeling is ze helaas gestorven. De pasgeborene afdeling ligt ook erg onlogisch tov de verloskamers, haha lekker logisch als er iets mis gaat.

We kwamen terug. De verpleegkundige gaf aan dat de moeder het wist dat haar baby overleden was. Ik gaf nadrukkelijk aan dat dit niet het geval was. Uiteindelijk heeft een verpleegkundige het de moeder verteld. Het is onbeschrijflijk om het verdriet van de moeder te zien, pfff…
De moeder stortte volledig in.
Als een baby sterft, wordt de baby op een klein kastje gelegd. Er lag nog een klein baby´tje. Ik vroeg waar deze baby vandaan kwam. Wat bleek, deze baby was van de dag ervoor. Ja, soms moet je hier niet nadenken!
De vader en moeder konden afscheid nemen van de baby. Pff wat was dat heftig zeg. Het voelde alsof ik gefaald had. Aideen en ik hadden tranen in de ogen en het was hartverscheurend om het verdriet van de moeder te zien. Ik vertelde de vader dat we ons best gedaan hadden. De vader gaf aan dat het oke was.

Het is gewoon zo oneerlijk! Het is frusterend dat de materialen er niet zijn en dat de materialen niet werken. De tijd dat ze niets te doen hebben, wordt er niets gecontroleerd. Ze maken zich er niet druk om, maar als ze de materialen niet hebben, worden ze boos of verliezen ze een leven!!
Zo na deze heftige gebeurtenis besloten Aideen en ik rond 15.00u naar huis te gaan.

Donderdag hadden we een rustige dag bij de verloskamers. Even bijtanken van de dag ervoor. Helaas kwamen we er wel achter dat de baby van gisteren nog steeds op het plankje lag. Het baby´tje van 2 dagen geleden lag er ook nog.
Ik gaf dit aan bij de verpleegkundige, iemand anders belde naar het mortuarium. Er is hier geen communicatie, want er was geen gehoor bij het mortuarium, maar iedereen dacht dat er gebeld was. Nu had ik 2u later nogmaals aangegeven dat er gebeld moet worden. Uiteindelijk waren de baby´s in de middag opgehaald.
Echt niemand bekommert zich om deze zaken. Verder hing ook nog het neusslangetje van het baby´tje aan de zuurstof tank.
Dus ja, geen controle, schoonmaak. Dat is weer wachten op een volgende dag dat de zuurstof niet werkt! Maarja, dat is de manier van werken hier en dat verander je niet, maar ik kan je wel vertellen dat dat erg frusterend is!

Afgelopen vrijdag hebben Aideen en ik keizersnedes gezien bij de verloskamers. De manier van werken is redelijk hetzelfde. Ze hebben alleen minder wegwerp materialen. Ze wassen de doeken die ze steriel maken.
Het anesthesie apparaat werkte helaas niet. Ze starten hier de procedure zonder dat ze weten of het werkt. Het controle apparaat werkte niet, dus helaas kon de anesthesist geen controles in de gaten houden. Dus ja dan zonder en gewoon op gevoel haha.

Vrijdagavond zijn we met enkele vrijwilligers op stap geweest, erg gezellig.
Een goede afsluiter van de heftige week!

Week 5 Kenia, laatste sponsoring Kardesh

Hoi allemaal,

Afgelopen woensdag ben ik na mijn werk om 16.30u naar kindertehuis Kardesh gegaan en was er een party. Alice, de Nederlandse vrijwilliger die daar werkt, had een kast laten maken voor al het speelgoed in de speelkamer. De nieuwe speelkamer en de kast was af en deze werd geopend. Er waren koekjes en allerlei lekkere dingen. De kinderen waren erg blij met de speelgoedkast en vooral met de ballonnen. Het was mooi om te zien.

Afgelopen donderdag hadden we om 14.00u een social met meerdere vrijwilligers. We gingen naar het sportveld hier in Nakuru.
We gingen zit-volleybal spelen. Er waren meerdere kinderen aan het voetballen op het sportveld, ook veel straatkinderen. We hebben zit-volleybal gedaan met mensen die een beperking hadden aan de benen. Pff dat is heftig zeg om zittend te volleyballen, maar zo leuk om te doen. Ik heb echt genoten. Bij ons laatste potje stonden de vrijwilligers zelfs voor tegen de locals haha, dat was nog eens top. We hebben leuke nieuwe mensen ontmoet en gaan zeker nog eens terug om met de kinderen te spelen en gezellig sportief te zijn daar.
Het was een goede uitlaatklep vanwege de avond ervoor. Sabrina en ik zijn de enige vrijwilligers die geen sleutel van het huis hebben. Hierdoor zijn wij meer beperkt en kunnen we dus ook niet uitgaan tot hoelaat wij willen, we moeten een tijd afspreken. Dat is soms erg vervelend, omdat de spontaniteit om iets te doen met vrijwilligers er dus niet is. We kunnen niet tot laat uitgaan, want onze huismoeder moet voor ons de deur open doen. Dus ja, Sabrina en ik hadden hier met de huismoeder over gesproken, maar ze had dit helemaal verkeerd opgepakt en we voelden ons dus erg vervelend hierna.
De gastmoeder is boos geworden op de huishoudster, omdat zij het uitgelokt zou hebben dat wij een huissleutel wilden. Het was totaal ons eigen idee, om het voor iedereen gemakkelijker te maken. De huishoudster gaf aan dat wij ons geen zorgen moesten maken, ze was het gewend.
Onze gastmoeder wilde eerst met Projects Abroad spreken. Uiteindelijk kunnen wij geen huissleutel krijgen, omdat we geen wachter hebben voor de poort van het huis. Het zou gevaarlijk zijn. Nu horen wij van andere vrijwilligers dat zij ook geen wachter hebben, maar achja. We hebben dit teruggegeven aan Projects Abroad.
We hebben nu goede afspraken gemaakt met de gastmoeder en dit gaat ons zeker niet weerhouden om lol te maken. Het is goed dat we het bespreekbaar gemaakt hebben, omdat de gastmoeder weet dat we zo af en toe uit willen gaan en dus ook later thuis willen komen.
Het is nu allemaal weer goed, maar dat waren even 2 vervelende dagen. We zaten er echt mee in onze maag.

Nu even iets over het Afrikaanse leven hier. Nog steeds krijgen we veel aandacht van alle mensen hier. Al die koosnamen die ze naar ons roepen is niet te meer onthouden. Ze willen allemaal trouwen en vragen wat ze moeten doen om ons te krijgen.
Soms wordt je er een beetje moe van, maar het is leuk om iets terug te zeggen. Ze roepen hier elke keer 'Sister Sister'. Ik riep eens terug: I am your brother haha.
Ze roepen hier ook veel: ´Hey sister from another mother.´
Maar het leventje begint hier steeds meer te wennen. We kunnen wat harder optreden en negeren werkt ook heel goed.
De muziek is hier geweldig en lekker swingend. Ik wil hier zeker ook cd´s kopen met Afrikaanse muziek. De matatu´s zijn omgebouwd tot kleine rijdende discotheekjes haha met harde Afrikaanse muziek.
Helaas hebben mijn witte werkschoenen het al begeven hier, ze zijn helemaal kapot. Ik heb afgelopen weekend nieuwe sportschoenen gekocht.

We kunnen erg goed overweg met de huishoudster, ze is een erg lieve meid die erg hard werkt. De gastmoeder heeft toestemming gegeven dat wij de huishoudster Njeri een keer uit lunchen mogen nemen. Joehoe, ja zo gaat dat hier in het gezin, de huishoudster heeft niets te zeggen en mag dus niet uit. We nemen Martha, de gastmoeder, een keertje mee uit om te borrelen. Dat hadden we aan haar gevraagd.
George, de gastvader, is sinds afgelopen week de gehele week in Nairobi aan het werk en komt dan in de weekenden thuis. Hij is van baan gewisseld en ze hebben ook een huis in Nairobi gekocht waar hij dan slaapt. Jaja, we verblijven hier in een rijkere Afrikaanse familie.

Afgelopen weekend zijn we met enkele vrijwilligers op vrijdag naar Mount Longonot geweest. Het is een van de vulkanen van Kenia, die je kunt beklimmen.
Dus lekker actief bezig geweest. Het beklimmen van de vulkaan viel toch wel een beetje tegen, pff wat was het steil zeg.
Na een rood hoofd, veel zweetdruppels en slappe benen hadden we de top dan toch eindelijk bereikt. En wat was het uitzicht mooi, het was het zeker waard!
Je kon de krater zien van bovenaf en kon ook rondom de krater lopen, maar dat zou nog wel heel lang duren. We hebben onze snacks uit onze tas gepakt en lekker wat gelunched boven op de top.
Toen we weer beneden waren, was iedereen doodmoe.
Het was een dag met veel voldoening.
In de avond heb ik mijn handwas gedaan. Elke keer neem ik me voor om op tijd mijn handwas te doen, maar uiteindelijk is het toch weer een hele berg haha.
Ik heb zo goed geschrobd dat enkele vingers kapot waren haha, jaja ik ben dit niet gewend he:).

Zondag hadden we een rustdag en probeerden we wat uit te slapen. Helaas is dat hier niet mogelijk, omdat om 7u de tv al luid staat op cartoon en er wordt muziek op gezet op volume 30 ofzo. Je bonst zowat uit je bed. Hoe is het mogelijk om zoveel geluid te produceren in de ochtend?!
We hebben wel rustig aan gedaan en lekker lui.
Om 11u zijn we naar town gegaan en zijn we naar het zwembad geweest waar ook andere vrijwilligers waren. Het was een mooie dag met veel zon. Lekker relaxen aan het zwembad.

Afgelopen maandag was het hier een publieke feestdag. De onafhankelijkheid van Kenia werd gevierd. Dus iedereen was deze dag vrij! Heerlijk, een lekker lang weekend.
Ik had om 08u afgesproken in town met Alice (de Nederlandse vrijwilliger) en Angie van kindertehuis Kardesh.
Ik had jullie verteld dat ik met het overige deel van het sponsorgeld iets wilde doen voor kindertehuis-weeshuis Kardesh.
We gingen eten kopen op de markt. Het was een lange tijd geleden dat ze naar de markt waren geweest en veel voedsel konden kopen. We konden veel fruit en groenten kopen.
Zo wat was dat een ervaring zeg op een Afrikaanse markt! Top om mee te maken.
Angie vertelde ons voorzichting te zijn met onze tassen en alle aandacht te negeren. Maar we waren natuurlijk al wel wat gewend. Ik heb denk ik nog nooit zoveel keer Muzungu gehoord op 1 dag haha. Ze verkopen op de markt echt alles en mensen dragen van alles op hun hoofd. Pff als ik dat zou dragen, zou ik door de grond zakken.
We hebben van alles gekocht: aardappelen, tomaten, ananas, bananen, meloenen, groenten, paprika, courgette, aubergines echt van alles!
Daarna heeft een ´hulpje´ alle zakken naar de straat gebracht en deze werden opgehaald door de vader van het kindertehuis. We zijn ook nog naar de supermarkt geweest en hebben brood en melk gekocht. Voor een deel van het geld wilde Angie ook kolen kopen om op te koken.
Dus ja het geld is goed besteed!
Onderweg naar Kardesh zijn we gestopt bij een klein kaaswinkeltje. Daar hebben we een stukje kaas gekocht, erg lekker. En natuurlijk hadden ze kaas uit Holland.
Toen we bij Kardesh aankwamen, waren de kinderen erg blij en hebben we meegeholpen met het wassen van het fruit en de groenten. De kasten waren weer gevuld en ze waren erg blij.
Ik werd opnieuw blessed by God. Al die mensen die voor mij bidden, dat moet toch goed komen dacht ik zo. Met het eten wat we nu gekocht hebben, kunnen ze ongeveer 3 weken doen. De kinderen krijgen nu meer fruit en groenten dan voorheen.
Het is helaas maar van korte duur, maar zeker wel voor een goed doel en met een goed hart gegeven.
Dus nogmaals dankjewel voor jullie donaties!

Daarna zijn Sabrina en ik nog naar de Masai markt geweest, waar iedereen naar je toekomt als je iets wilt kopen. Ik moet eerlijk zeggen dat we er nu al aardig aan gewend zijn. We zijn directer en ze zijn minder pusherig. Of we merken het gewoon niet meer zo haha.

Helaas vertrekken er deze week weer 3 vrijwilligers, er vertrekken er nu steeds meer.
Ik heb hier nu nog 3 weken, jeetje wat gaat de tijd snel zeg.

Deze week zijn we bezig met het plannen van een weekend naar Nairobi. Aankomend weekend willen we naar Nairobi gaan en het een en ander bezoeken, zoals de giraffe orphanage, de Masai markt, het museum van Nairobi en nog veel meer.

Jullie horen weer snel van mij!
Dikke kus van mij voor jullie allemaal xxx