Ziekenhuis: familiy planning & maternity (verloskamers)

Hoi allemaal,

De week is weer voorbij, wat gaan de laatste weken nu snel zeg.
Afgelopen week ben ik met Aideen naar de 2 dagen family planning geweest in het ziekenhuis. Het is een soort consultatiebureau voor kinderen en moeders. Het is een goed opgezet plan.
Er worden vaccinaties gegeven, de kinderen worden gewogen, de moeders krijgen voorlichting over borstvoeding. Er wordt voorlichting gegeven over anticonceptiemiddelen en er wordt onderzoek gedaan naar borstkanker en baarmoederhalskanker.
De 1e dag hebben we meegekeken met het wegen van de babys. Ja de lengte behoren ze normaal ook op te nemen, maar dat was nu niet nodig. Ze geven elke keer wel aan dat ze dat behoren te doen haha.
Het meekijken was wat saai, maar we hebben regelmatig het boekje van de moeder-kind kunnen invullen en het was druk met wegen dus de tijd ging toch wel snel.

Uiteindelijk hebben we op de 2e dag meegekeken met de vaccinaties, dat leek ons wel interessant en dat we ook iets konden betekenen. Haha dat viel even tegen..er waren 4 verpleegkundigen in een kleine kamer aan het wachten op de eerste baby-kind. Toen de kinderen kwamen was er 1 verpleegkundigen die het vaccin optrok, de andere noteerde het vaccin in een boek en de andere gaf het vaccin. Dus ja, wij waren een beetje overbodig. Uiteindelijk zijn we na 1 uur ook weer gegaan. We hebben meegekeken met het onderzoek naar baarmoederhalskanker. Zo wat ben ik hierbij terug in de tijd gegaanzeg…de verpleegkundigen kunnen hier ook echt alles haha. Ze hebben hier niet van specialisaties gehoord. De verpleegkundige voert het baarmoederhalsonderzoek uit met een eendenbek, dan hebben ze plaatjes aan de muur hangen om te kijken of het afwijkend is en-of mogelijk kanker. Ja je gelooft het niet, maar ze bekijken de plaatjes en beslissen samen of het wel of niet afwijkend is haha. Te gek voor woorden. Dus nee geen bioptie nemen en laten nakijken door een patholoog. De vrouw wordt naar huis gestuurd en wordt verteld dat er geen afwijkingen te zien zijn haha.
Het steriel maken van de materialen doen ze daarna zelf in een bak met water en chloride. Uhuh ik wil niet weten hoe steriel de materialen daarna weer zijn.
Dus ja dat was even ´Back in theoldies´.

Afgelopen vrijdag ben ik naar de verloskamers (maternity) geweest in het ziekenhuis. Zo dus ja erg spannend, wat nu zou ik mijn eerste bevallingen zien. Misschien was het toch beter als ik eerst een Nederlandse bevalling had gezien voordat dat ik een Afrikaanse bevalling had gezien.
Nou Anouk, respect voor je beroep. Hoewel het hier natuurlijk wel geheel anders gaat, het is en blijft een wonder!
Gelukkig was er een andere vrijwilliger in de verloskamers die daar al langer werkt, want de verpleegkundigen hadden weinig interesse om je rond te leiden en te helpen. En ja ik heb deze dag wel minimaal 5 bevallingen gezien.
Hoe dat hier gaat, werkelijk onvoorstelbaar. De vrouwen krijgen geen pijnstilling en doen alles natuurlijk. Er is totaal geen schaamte en er liggen een stuk of 10 vrouwen op een rijtje te schreeuwen in verband de weeen. Als de vrouwen schreeuwen tijdens de bevalling, dan krijgen ze een tik op het hoofd. Ze liggen met de benen open en iedereen kan zomaar binnen kijken hahaJ. Je raakt wel gewend aan al het schreeuwen. De vrouwen mogen niet schreeuwen als ze aan het bevallen zijn, dus echt respect voor de vrouwen hier!
Er zijn meisjes vanaf 17 jaar hier die bevallen, zo vreemd om te zien. De vrouwen hebben hier niemand die bij de bevalling is, de vaders moeten in een wachtkamer buiten wachten. Ze doen dit helemaal alleen.
Als de bevalling begint, lopen ze naar de kamer waar ze kunnen bevallen, alleen soms is het te laat en bevallen ze in de wachtkamer of actieve fase kamer.
Ze liggen op kleine bedjes met een dun matras, geen steunen voor de benen en niets onder hun zoals een kussen of laken-dekbed.
Alles is daar vies van bloed, vruchtwater en allerlei vloeistoffen.
Het enige wat ze soms krijgen is het medicijn om de weeen te stimuleren.

Op een gegeven moment stond ik voor ik het wist te assisteren met een bevalling. De verpleegkundige studenten doen alles en de verpleegkundigen komen alleen kijken als het niet goed gaat. Dus ja ik heb totaal niet het idee dat ze weten wat ze doen hier.
Ik hielp een verpleegkundige student door de moeder te ondersteunen. Verder nog niets meer gedaan, maar dat was genoeg voor nu.
Als verpleegkundige hier ben je ook een verloskundige, dat is gewoon inbegrepen in de studie haha. Voor mijn gevoel zijn het totaal 2 verschillende beroepen.
Enkele bevallingen verliepen niet geheel soepel en de baby liep blauw aan. Ze trekken dan hard aan het hoofdje en roepen: SKUMA MAMMI (Pushen mama). Als het kindje geboren is, wrijven ze net zo lang tot het huilt en leggen het onder een warmtelamp. Ze hebben maar 1 warmtelamp, maar meerdere moeders bevallen tegelijk, dus ja alle babys onder 1 warmtelamp.
De moeders staan na de bevalling op en verfrissen zich met wat water, niemand helpt hen. Daarna verschonen ze zich en nemen de baby mee. Ze blijven 6u na en gaan naar een andere afdeling voor pasgeborenen. Ze lopen gewoon en doen alles. Ze zijn wel echt in shock en trillen enorm. Ze lijken ook totaal niet blij tezijn als ze hun kind zien, niet zoals ik het gewend ben zoals het is in Nederland.

Ik stond even aan de zijkant en er was een moeder aan het schreeuwen. Ik keek even onder het gordijn en daar zag ik een hoofdje. De moeder stond naast het bed en de baby werd geboren. Er kwam snel een verpleegkundiges tudent aan en trok snel handschoenen aan. De moeder ging op de grond liggen en de baby is op de grond bevallen. Zodat ging evens nel…pfff…

De hygiene hier is ver te zoeken, ze maken de bedden schoon na een bevalling door alleen maar koud water over het bed heen te gooien. Al het bloed en vloeistoffen komen op de grond en worden weggespoeld met water. Zo..het bed is nu weer bruikbaar voor een nieuwe bevalling haha, te gek voor woorden toch !?
Maar zo..wat een ervaring was dat!

Er werd een kindje geboren waarbij het voetje totaal de andere kant opklapte, dus ja dat was niet goed. Wij, als vrijwilligers zagen dit toen we het kindje afdroogde en inpakte.
Het leek alsof het voetje en de heup geluxeerd waren.
Als de baby geboren is, wordt er geen check-up gedaanof alles in orde is. Het is de baby afdrogen en inpakken en wachten tot de moeder klaar is met het opfrissen.
De APGAR score wordt wel gedaan (een score hoe de babyscoort), maar dit is meestal een beetje inschattend en op gevoel.
We spraken een verpleegkundige aan en die kwam kijken, ze keek ernaar maar deed niets. Ahh dit was zo frusterend om aan te zien, je wilt dan zo graag helpen.
Het enige wat ze zei was dat het wel goed zou komen. Wij zeiden dat het wel belangrijkis om het nu te fixeren, zodat ze geen blijvende schade over zou houden.
Zo frusterend, de verpleegkundige deed helemaal niets en liep weg. Ik gaf aan dat we zelf een dokter moesten zoeken, maar helaas was deze niet op de afdeling.
We hebben nogmaals de hoofd-verpleegkundige aangesproken en zij gaf aan dat de baby naar orthopedie moest. We weten uiteindelijk niet of dit ook daadwerkelijk gaat gebeuren. De moeder wist van niets.
Het is zo frusterend om dit aan te zien, ik wilde de verpleegkundige wel heen en weer schudden, maarja dat verander je hier toch niet.

Deze week ben ik waarschijnlijk ook nog op de verloskamers en misschien kan ik wel zelf een bevalling doen onder begeleiding.
Jullie horen snel meer van mij!

Week 4 in Kenia

Hoi allemaal,

Mijn 4e week in Kenia, Nakuru zit er alweer op! Zo wat gaat de tijd snel zeg. In het begin dacht ik dat ik de 8 weken hier niet vol zou krijgen, maar het blijkt maar weer dat de tijd vliegt wanneer je het naar je zin hebt.
Ik ben deze week alweer aan week 5 begonnen.

Afgelopen maandag ben ik dus eerst materialen gaan kopen voor de OK pakken (dat kun je lezen in het andere verhaal). Daarna ben ik samen met het Ierse meisje Aideen naar de chirurgische afdeling afdeling geweest. Pff wat was dat heftig zeg..ik val niet snel om maar nu moest ik toch echt de muur vasthouden. Overal waren er vliegen en deze vliegen zaten op de wonden van de patienten. Ik was meer bezig om de vliegen van mij af te slaan, omdat ik bang was dat ze een bacterie zouden overbrengen haha.
Er was een man met een thorax-drain, een drain in de borstkast, en deze liep niet meer af. De man had zichtbaar veel pijn. Ze wilden de drain verwijderen, maar ik vroeg om mogelijk eerst te flushen. Ze haalde de canule los en er kwam veel bloed op de grond, zo vies. Daarna liep de drain weer meer af. Wat een goede oplossing, ja een hele simpele oplossing. Ze keken erg verwonderd haha.
Ze vroegen mij om wonden schoon te maken, maar de geur daar was zo verschrikkelijk en nauwelijks om uit te houden dat ik vertelde dat ik het nog nooit gedaan had haha. Een leugentje om bestwil. ‘Did you do it before?? No I never did it before’ haha, oeps.

We zijn verder op zoek gegaan naar een andere afdeling, want hier konden we niet blijven en overleven. Ik was erg benieuwd naar de brandwonden afdeling voor kinderen en moeders. We kwamen daar aan, maar daar was ook een vieze geur en de gezichten van de kinderen waren erg verminkt en vervormd. De kinderen huilden veel. Ik heb meegekeken met het verschonen van de verbanden, maar dat was verschrikkelijk om te zien. Ik werd weer even niet goed in de kamer en verliet de kamer. Dus ja brandwonden bleek ook niet echt mijn ding te zijn.
Het is vooral de geur en de smerige dingen die je ziet. Het huilen van de kinderen bij het aftrekken van de verbanden is onmenselijk. Want ja ze trekken de verbanden er echt af zonder pijnstilling. Het is niet om aan te zien of horen.

Toen zijn we woensdag naar de chirurgische afdeling voor vrouwen geweest en daar was geen vieze geur en het was schoner. Dus ja mannen…blijkbaar zijn de vrouwen toch hygienischer haha!
Het is prettig om hier te werken en de verpleegkundigen zijn erg aardig. Er zijn daar chirurgische en orthopedische patienten. De meeste patienten hebben een verkeersongeluk gehad. Ze worden hier gewoon aangereden door matatu´s en motorbikes. Je hoeft niet eens de straat over te steken om geschept te worden.
Ik liep met een verpleegkundige mee en er was een venflon (infuusnaald) gesneuveld. De patient kon haar medicatie niet krijgen. De verpleegkundigen zeggen hier te druk te zijn om een infuusnaald in te brengen. De assistenten van de dokters doen dat. Ik dacht: kom op Sanne You can do it! Uiteindelijk heb ik aangeboden om een infuusnaald te prikken. Het was me in 1 keer gelukt, joehoe, mijn eerste infuusnaald op een Afrikaan haha. De volgende dag heb ik nog een infuusnaald ingebracht, ook in 1 keer raak.
Ik heb medicatie intraveneus gegeven en geholpen met het verzorgen van wonden.
Er was een erg oude vrouw die gewoon in de urine lag, ik en Aideen wilde haar verzorgen, want ze was echt niet comfortabel. Ze was eigenlijk al ontslagen. De verpleegkundigen wassen hier geen patienten maar laten dat de familie doen. De dochter van mw was niet hier en dus wilde wij het doen. De verpleegkundige gaf aan te wachten voor de dochter. Uiteindelijk hebben wij de dochter geholpen en het bed verschoond. De vrouw had zoveel pijn, zo zielig om te zien. Het is soms echt onmenselijk hoe ze met de patienten omgaan.
We hadden 3 wonden verzorgd en een andere patient vroeg om 11u of we haar wond ook deden, maar de verpleegkundige gaf aan te moe te zijn en dat zij morgen aan de beurt was. Haha te gek voor woorden toch?! Een meisje van ongeveer 15 jaar heeft 1 week moeten wachten op een operatie. Ze ging naar de OK, maar was teruggestuurd want de chirurgen waren moe!! Haha, ja dat kan hier gewoon.
Om 11u was ze al moe, want ja ze had al 3 uur gewerkt. Vanaf 12u tot 14u zitten ze te wachten op nieuwe patienten en de late dienst.
Het is leuk dat de patienten mij nu kennen als ik de afdeling op komt, ze zijn vrolijk. Het is soms nog wel moeilijk om te communiceren, maar enkele woorden in Swahilli kan ik wel maken.
Verder heb ik meegeholpen met het doen van de controles. Een student verpleegkundige had geen horloge of een stopwatch dus ja dan schrijven we gewoon een normale pols op die voor iedereen toegankelijk is haha. Soms moet je er gewoon niet over nadenken en gewoon DOEN!
Het systeem in het ziekenhuis hier is echt dat je zelf goed voor jezelf moet zorgen en weten wat er moet gebeuren, want de verpleegkundigen doen niets zonder dat je ze iets vraagt. Je moet je eigen zorg in handen nemen, anders gebeurd er niets.
Als ik de verpleegkundigen vertel dat ik soms non stop werk van 7u tot 16u dan staan ze met open mond te kijken. Maar wij hebben het erg druk hoor, zeggen ze dan hahaha. Ja dat is ook..om 12u klaar en de rest komt anders morgen welJ.

Afgelopen woensdag hadden we een surprise party van een van de vrijwilligers, hij was jarig, werd 21 jaar. De gastmoeder van hem had een cake besteld en allerlei lekkers in huis gehaald. Hij wist zelf van niets. We hadden in de avond afgesproken en de woonkamer versierd en zelf feestmutsen opgezet en toeters. Hij kwam binnen en had het total niet verwacht, het was zo leuk! Daarna gezellig uiteten geweest met alle vrijwilligers, in totaal waren met ongeveer 16 man.
We hadden 3 tuk tuks besteld, maar er kwamen maar 2 tuk tuk. Dus ja wat doe je dan…uhm ja improviseren. Dus ja met 8 personen in 1 tuk tuk. Haha de tuk tuk is bestemd voor 3 tot 4 personen. Haha je had het moeten zien, mensen hingen aan en op de tuk tuk haha. 16 Muzungu´s in 2 tuk tuk, half buiten hangend, het was super! Dus ja geen wonder dat de Afrikanen de Muzungu´s raar vinden haha.

Afgelopen vrijdag zijn we met enkele vrijwilligers en de stichters van het kindertehuis waarvoor we gingen fietsen op zaterdag naar een fietsen verhuurder geweest. Haha een fietsen verhuurder onder de boom met enkele fietsen.
Ja dat is nog eens een fietsenmaker.
Onze fietsen geprobeerd, de remmen werkten minimaal, sturen zaten los, maar achja dit is Africa!
Op onze heenweeg zagen we een Albino kind, nog witter dan wij zijn en heel erg wit haar. Zo raar om te zien. Het jongetje heeft zwarte ouders en leeft tussen Afrikanen.
Wist je dat ze Albino´s verkopen aan Tanzania om geld te verdienen, daar vermoorden ze de albino´s en geloven ze dat de albino´s heksen zijn.

Afgelopen weekend heb ik dan op zaterdag gefietst voor de stichting voor de 10 weeshuizen, je leest er meer over in het andere verhaal.
We moesten om 6.45u in de morgen verzamelen en zouden om 07u starten. Dus ja, wij Westerse mensen waren op tijd haha. We waren in totaal met 6 vrijwilligers die meededen.
Het zag er niet naar uit dat we om 07u zouden starten haha. Nog geen fietser te bekennen en-of startlijn. Dus wij wachten….wachten…wachten. Uiteindelijk dachten we, ja misschien starten we om 08u of 09 haha. Maar ook dat ging voorbij. Ze deden op hun dooie gemak en waren rustig bezig om de tenten op te zetten. Wij zijn gewend dat ze zorgen dat alles klaar is voor de tijd van start. Zij starten daarmee om 7.30u. Ze deden veel entertainment: uhh ja leuk en aardig, maar laat ons maar fietsen en entertain de mensen die achterblijven haha.
Uiteindelijk gewacht tot 12.30u voordat we konden fietsen, snikheet midden op de dag, totaal moe van het wachten en fietsen maar haha. We werden melig van het wachten, maar op een gegeven moment werd het ook frusterend. Elke keer konden we bijna starten, maar we kwamen elke keer bij een andere plek om te wachten. Sommigen hadden geen ontbijt gehad, haha kapotmakerij.
Maar oke: EXPECT THE UNEXPECTED!!! Het is mijn motto geworden van Afrika haha.
Uiteindelijk hebben we voor 30min gefietst, tussen professionals. De weg zou afgezet zijn, ook dat was niet het geval haha. Dus lekker fietsen tussen de gekke tuk tuks, matatu´s en motorbikes. Maar we hebben het overleefd.
Ik heb uiteindelijk de 2 ronden volgemaakt, pff wat was het heftig, berg op en mijn stuur zat los dus moest ik elke keer recht zetten.
Aan de zijkant waren veel mensen je aan het aanmoedigen. Dat was erg leuk om te horen.
Come on Muzungu, you can do it. Sure I can do this!!
De lang wachtende dag afgesloten met een lunch en gezellig kletsen.

Op zondag zijn we naar het zwembad geweest en lekker relaxed gedaan, nu gelukkig langer kunnen blijven dan de vorige keer. Heerlijk om even niets te hoeven.
In de avond ben ik met Sabrina uiteten geweest en hebben we gezellig pool gespeeld met 2 andere vrijwilligers.
Toen we thuis kwamen was de elektriciteit uitgevallen en zijn we op tijd gaan slapen.

Het is trouwens zo grappig om te zien hier dat de Afrikaanse vrouwen een vuilniszak-plastic zak dragen als het regent, gewoon op hun hoofd gebonden. Sommigen dragen ook douche mutsen haha, in allerlei kleuren. Nou, ik zie mijzelf zo niet lopen in Nederland haha.
Ja het is hier in de ochtend tot 13 of 14u erg mooi weer, erg warm. In de latere middag regent het meestal. Maar de regen is voorbij binnen 1 uur. En hoe is het daar bij jullie? Begint het herfst te worden?

Deze week ben ik nog enkele dagen op de chirurgische afdeling voor vrouwen en ga dan naar de family planning voor immunisatie en eventueel voorlichting als mijn Swahilli het toelaat hahaha.

Afgelopen dinsdag heb ik ballonnen meegebracht naar de brandwonden afdeling voor kinderen. Ik en andere vrijwilligers hebben ze opgeblazen en mooi versierd met tekenen. Uiteindelijk nog 8 ballonnen erbij, want er waren meer kinderen. We kwamen de afdeling op met deze ballonnen. Nou de gezichtjes van deze kinderen, AMAZING! Daar doe je het voor, ze waren zo gelukkig. Deze kinderen doen de hele dag niets dan alleen maar op hun bed zitten en kijken erg sip. Geen speelgoed. Nu konden ze spelen met een ballon, geweldig om te zien.
Ik en Aideen hebben met de kinderen gespeeld tot we zelf moe waren haha. Het was een top ervaring om te doen.

Ik ben zo benieuwd hoe het allemaal met jullie is, Ik mis dat onbezorgde leven van uitgaan, borrelen, in het donker thuiskomen en niet aangestaard worden. Hopelijk gaat alles goed met jullie!

P.S. de foto´s volgen nog, want de computer is hier een paar keer uitgevallen en er is niet altijd electriciteit, dus ook geen internet.
Tot blogs! Dikke kus voor jullie allemaal, SMAK

Sponsoring! Nurse on a mission!

Hoi allemaal,

Ik wil jullie graag op de hoogte brengen van mijn besteding van het sponsorgeld.
Ik heb gedurende de voorgaande weken goed nagedacht over het besteden van het sponsorgeld. Ik wil jullie nogmaals bedanken voor het doneren van geld! Geweldig dat jullie mij de mogelijkheid geven om iets goeds te doen met het opgehaalde geld hier in Afrika.

In totaal is er 1215 euro gedoneerd, een hoop geld, waar ik voor mijn gevoel een goede bestemming voor gevonden heb.

Ziekenhuis: Provincial General Hospital:

In het ziekenhuis moeten de verpleegkundigen eigen uniformen kopen. Soms hebben de verpleegkundigen op de afdelingen ook OK pakken aan als uniform om af te wisselen. Deze OK pakken zijn erg schaars aanwezig en het is zelfs zo dat er op de OK te weinig OK pakken zijn voor de verpleegkundigen.

Nu had ik het idee om deze OK pakken te doneren. Ik heb overleg gehad met het team van Projects Abroad en de manager van het ziekenhuis zelf. De donatie moet natuurlijk wel duurzaam zijn en ook bruikbaar.

Ze vonden het een goed idee en hebben me geholpen met het verkrijgen van de materialen. Het was goedkoper om de OK pakken te laten maken door de coupeuzes van het ziekenhuis.

Afgelopen maandag ben ik met mijn aanspreekpunt bij Projects Abroad (Carol), de unitmanager van het ziekenhuis en naar een winkel in Nakuru town geweest om materialen, de stoffen te kopen om de OK pakken te laten maken.

Ik heb gekozen voor een mooie donkere kleur blauw (marine blauw). In totaal heb ik 600 euro besteedt aan de materialen voor de OK pakken. In totaal heb ik 6 rollen stof kunnen kopen van elk 30 meter. De unitmanager vond een creme kleur ook erg mooi. Ik vertelde dat deze wel snel vies zouden worden. Hij vond deze kleur helemaal geweldig, dus achja dan toch maar gedaan. 4 Rollen blauw en 2 rollen creme gekocht. Pff een hoop geld daar neergelegd, maar wel voor een super goed doel.

Met een soort ambulance vervoer zijn we terug gegaan naar het ziekenhuis. Daar werden de rollen uitgepakt en hebben mensen mij enorm bedankt voor de gift aan het ziekenhuis. Ze waren enorm blij en zeiden dat ik een geschenk van God was. Ze waarderen het enorm en voor hun is het enorm veel geld en ze stonden er versteld van hoeveel OK pakken hiervan gemaakt kunnen worden: mogelijk 60 tot 100 OK pakken.

Uiteindelijk zijn de rollen stof naar de coupeuzes gebracht en zij zijn aan de gang gegaan.
De OK pakken worden uiteindelijk ook gelabeld met mijn naam ter herinnering.
Het voelde erg goed om dit te doen en gaf enorm veel voldoening! En dat allemaal dankzij jullie!! Dus dankjewel daarvoor.

Project Bethesda:

Verder wilde ik met het opgehaalde geld een donatie doen aan het project van Sabrina, mijn roommate. Het project heet ´Bethesda´. Zij werkt met straatkinderen. Ze hebben een prevention programma waarbij kleine kinderen bij hun komen om lessen te krijgen ter voorbereiding op de basisschool. Deze kinderen komen vanuit de sloppenwijken.

Ze werken ook met straatkinderen. Ze proberen de straatkinderen naar hun project te krijgen om ze een plek te geven en mogelijk ook lessen. Deze kinderen zijn jongens en ook ouder (tussen de 10 en 15 jaar oud). Deze kinderen hebben geen huis en wonen daar op het project. De straatkinderen moeten hun gedrag veranderen willen ze naar school kunnen en zich beter kunnen ontwikkelen. Dat proberen de mensen op Bethesda te doen.

De straatjongens gaan soms ook wel weer eens terug naar de straat, omdat het voor hun gevoel te lang duurt voordat ze naar school kunnen of te verslaafd zijn aan het snuiven van lijm of het straatleven.

De mensen van Bethesda proberen deze straatjongens weer terug te krijgen door ze op de straat op te zoeken.

Het project Bethesda krijgt een donatie per jaar, maar hier moeten ze alles van doen: het betalen van de middelen, het eten en drinken voor de kinderen, de voorzieningen, ze betalen het schoolgeld voor de schoolgaande straatjongens, de uniformen enz.

Nu zijn er afgelopen tijd 9 nieuwe straatjongens verworven, maar deze straatjongens hebben geen uniformen om naar school te gaan. Ze willen erg graag naar school en hebben hun gedrag veranderd in Bethesda.

Bethesda heeft op dit moment geen geld om de uniformen te kopen voor de kinderen, waardoor kinderen weer terugvallen in hun oude patroon.

Toen ik dit van Sabrina hoorde, wilde ik graag helpen met het donatie geld. Ik heb besloten om complete uniformen te kopen voor deze straatjongens.

Ik ben afgelopen woensdag met de supervisor van het project, Sabrina, Hester (een Nederlands meisje wat daar ook vrijwilligerswerk doet) naar een winkel geweest om de complete uniformen te kopen en schoenen.

In totaal heb ik 500 euro besteed om de uniformen en schoenen te kunnen hopen. Sabrina heeft zelf ook 50 euro bijgelegd om het bedrag goed af te ronden.

We hebben uiteindelijk 15 complete uniformen gekregen en 19 paar nieuwe schoenen. Er zijn daar kinderen waarvan de schoenen totaal niet meer bruikbaar zijn.

Samen met de supervisor van het project zijn we naar het project gegaan met de uniformen en schoenen. Toen we het terrein opreden, kwamen de kinderen al op de auto afgerend. Ze zien er vies uit en sommigen dragen geen schoenen. Ze hebben allemaal zo´n lieve koppies en glimlachen allemaal.

Toen we uitstapten kwamen ze meteen naar mij toe en wilde mij vasthouden. Een geweldige ervaring!

De straatjongens waren zo verrast dat de uniformen daadwerkelijk hier waren en dat ze naar school konden. Ze klapten in hun handen en je kon de blijdschap van hun gezicht aflezen. Zo wat geeft dat een goed gevoel zeg…

Ik heb aan elke straatjongen een volledig pakket mogen geven en natuurlijk veel foto´s gemaakt. De jongens gingen de kleding passen en toen ze allemaal weer buiten kwamen, zagen ze er zo fantastisch uit. Ja om dat te zien, doet zeker wat met je! Wat een ervaring! Dankjewel jullie allemaal!

Vooral ook namens de straatjongens van Bethesda en de mensen die daar werken. Jullie zijn allemaal blessed by God!

De straatjongens kunnen nu a.s. maandag naar school en we hebben het project gesteund doordat de jaarlijkse kosten nu lichtelijk wat verlaagd zijn.

Kindertehuis/weeshuis Kardesh:

Kindertehuis Kardesh is een weeshuis voor kinderen. De gastmoeder Regina is hiermee gestart en leeft alleen van donaties. Ze hebben ongeveer 15 kinderen en 3 daarvan zijn gehandicapt. Deze kinderen zijn achtergelaten door hun ouders en/of hebben geen ouders meer.

Het is een goed initiatief en enkele vrijwilligers werken daar ook. Ook Alice, een Nederlandse vrouw, werkt daar als vrijwilliger.

De overige 115 euro wil ik graag aan dit kindertehuis geven om hier mogelijk benodigdheden voor te kopen, zoals misschien voeding, kleding, pampers. De gastmoeder Regina denkt er over na wat ze nodig heeft. Ze was erg enthousiast.

Afgelopen zaterdag heb ik gefietst voor het kindertehuis Kardesh. Eerst wilde ik een donatie doen aan deze stichting voor het fietsen. Er was een stichting die geld ophaalde met een fietstocht voor 10 kindertehuizen/weeshuizen in Nakuru.

De entree van iedere deelnemer werd verdeeld over 10 weeshuizen. Het was een enorm groot evenement. Er deden ook professionele fietsers mee.
Dus ja, ik als Nederlander fiets ook veel, dus kom maar op met die fietstocht!
We kregen een mooi t-shirt aan en dit shirt mochten we houden, erg leuk als aandenken.
In het volgende verhaal lezen jullie hoe deze dag verlopen is haha.
Als je meer wilt weten over deze fiets stichting voor de weeskinderen in Nakuru kun je kijken:
www.Cherishexchangefoundation.com

Stand van zaken op dit moment mbt de OK pakken:

Ik ben geregeld gaan kijken bij de coupeuzes om de voortgang in de gaten te houden. Afgelopen vrijdag waren ze klaar met 2 rollen van de blauwe stof. Ze werken erg hard. Ze maken de pakken in grote maten, zodat ook elke Afrikaan ze past haha. Big mamma´s he.

Stand van zaken op dit moment mbt de uniformen voor de straatkinderen:

Vandaag gaan de 9 straatjongens naar school met hun nieuwe uniformen.
Sabrina en Hester werken op dit project en zullen de gang van zaken in de gaten houden, erg fijn.

Stand van zaken op dit moment mbt kindertehuis Kardesh:

Komende week ga ik met Alice en de gastmoeder Regina boodschappen doen en de benodigheden kopen die ze nodig hebben. Dus ben benieuwd.
Houd mijn blog in de gaten.

Ik houd jullie op de hoogte van de ontwikkelingen rondom de donaties.
Ik wil jullie nogmaals bedanken voor jullie giften, jullie zijn blessed by God door de Kenianen!
Het is erg speciaal om deze donaties te doen aan deze projecten hier in Kenia. Het voelt goed om zoiets goeds te doen en dat dankzij jullie!

Dikke knuffel van mij voor jullie.

Werken op de dialyse afdeling

Habari gani allemaal,

Hier het verhaal over mijn ervaringen in het ziekenhuis.

Vorige week was ik dus ook 2 dagen naar een hospice geweest, de laatste dag hebben we daar morfine mogen maken. Haha ze maken daar zelf morfine van poeder.Dat poeder mengen ze met gesteriliseerd water en dat verdelen ze in kleine flesjes van 100 of 200ml. Dan kunnen de Kenianen het betalen.

Er waren diverse jongens werkzaam in het hospice die ons blanke meiden natuurlijk wel zagen zitten. Ze zijn hier enorm op zoek naar vrouwen die willen trouwen. Haha mij niet gezienJ.

Je bent blank, dus je hebt geld is hier het motto.

Afgelopen week ben ik naar de dialyseafdeling geweest. Ik ben daar nu 1,5 week geweest.

Zo, wat een verschil met de kinderafdeling! Het ziet er erg schoon en netjes uit in vergelijking met de kinderafdeling. Ze werken er netter en zijn erg vriendelijk tegen de patienten. De sfeer was daar goed en ze zijn erg bereid om je nieuwe dingen te leren. Erg leerzaam en veel informative gehad.

Er was een verpleegkundige die een subclavia (lange central lijn) ging aansluiten. Die central lijnen zien er niet zo netjes uit, veel bloed erom heen en de pleister eromheen hangt gewoon los. Nouja, maak je geen zorgen, deze patienten hebben geen infecties. Tenmiste nog niet haha.

Ze deed eerst haar steriele handschoenen aan en raakte daarna het scherm van de dialyse machine aan. Ik probeerde haar uit te leggen dat ze het beter andersom kon doen. Dat sterile werken is hier toch een ander begrip;). Ze begreep me wel, maar het anders aanpakken was denk ik toch te ingewikkeld haha.

Om het uur moet je de observaties doen op het scherm. Dit heb ik regelmatig gedaan.Ik heb geleerd hoe de machines werken, het is erg technisch. Soms gaan er alarmen af en is het moeilijk te weten wat er speelt. Ze helpen me enorm.

Ze hebben daar aterie/venefistels en/of de subclavia langelijnen. Ikheb een subclavia lijn mogen aansluiten. Daar ben ikbekend mee op de oncologieafdeling.

Soms zijn ze erg gehaast en vragen ze mij alles tegelijk, elke verpleegkundige wil hulp van mij.

Ik begin de dag daar om 08.00u en ben meestal klaar rond 14.00u. Tussen 9.30-11.30u is het rustig, want dan lopen de machines. Vanaf 11.30-14.00u is het weer hectisch ivm het afkoppelen van de patienten en er komt dan een nieuwe groep die aangesloten moet worden.

Ik prober zo goed als ik kan te helpen, maar sta soms toch wel met 2 linker handen te kijken. Het is zo anders. Ik wil zo graag helpen, maar soms weet ik gewoon niet hoe en wat ik kan doen. De verpleegkundigen willen ook veel dingen overnemen als ik ermee bezig ben.

Wat ook zo anders is hier, is dat de verpleegkundigen continu bellen onder werktijd. Ze maken zelfs tijd vrij om te bellen. En nee, ze bellen niet over zakelijke dingen, het gaat echt over familie en vrienden. Als ze met een patient bezig zijn dan nemen ze de telefoon op als ze sterile staan, jaja de telefoon gaat voor! Het is zo raar om te zien, en dan praten ze met de telefoon boven de patient, ja dat is zeker erg patient vriendelijk. Ze vinden het maar raar dat wij onze telefoons niet mogen gebruiken, want ja als de patienten aangekoppeld zijn, heb je toch geen werken en is het je eigen tijd hahaJ. En ja wij in Nederland komen tijd tekort in een dienst.

Ik moet bij eenverpleegkundige die bezig was met een lijn zelfs de telefoon uit haar broekzak halen, uhh erg genant. Ik met mijn hand in haar broekzak, op zoek naar een trillende en rinkelende telefoon haha.

Mijn instelling als verpleegkundige moet ik wel bij stellen, want ik wil soms teveel waardoor ik aan het einde van de dag een teleurstellende dag heb. Mijn instelling moet meer zijn dat ik kan helpen waar ik kan en dat het voldoende is. Wel lastig af en toe, waardoor ik toch af en toe verlang naar het complexere werken in Nederland. Ja deze dipjes horen erbij zeggen ze.

Ik moet ook enorm wennen aan het feit dat de verpleegkundigen alles rustig aan doen en veel vrije tijd hebben. Pff, soms denk ik…een beetje meer peper in die …;).

Er is een mannelijke verpleegkundige die erg geinteresseerd is in Nederland en wil graag met mij mee naar Nederland komen;). Elke verpleegkundige wil in Nederland komen werken.

Ik heb met hem over de cultuurverschillen gesproken, het is hier normal om meerdere vrouwen te hebben en mannen gaan veel vreemd hier. Hij blijft mij vragen wanneer ik ga trouwen. Soms word ik er wel een beetje gefrusteerd van omdat je je soms geenhouding weet te geven.

Hij vroeg mij hoeveel ik thuis verdiende als verpleegkundige. Ik vertelde hem dat de voorzieningen in Nederland ook duurder zijn. De verpleegkundigen hier verdienen omgerekend tussen de 300 en 900 euro per maand, afhankelijk waarin je gespecialiseerd bent. Maar ja een brood kost ook 0.50 eurocent.

De dialysepatienten moeten na elke sessie van dialyse 3000 keniaanse schilling betalen, dat is 30 euro. Dat is best veel voor hun. Als je de dialysesessies niet kunt betalen, krijg je geen dialyse en ga je dus uiteindelijk dood. Erg hard.

De temperatuur meten ze met een rectale thermometer onder de oksel. Daarna maken ze de thermometer niet schoon. Ik maakte hem automatisch schoon, maar toen raakten ze meteen in paniek, no no don’t do that, you will damage them. Haha uhh oke, dan niet.

Het bed verschonen na iedere patient is ook een enorme cultuurschok. Zo, ik wil zeker NIET in dat bed in het ziekenhuis liggen. Ze verschonen soms de lakens, soms niet. De kussenslopen verschonen ze niet tussen patienten. Je ziet een hele vieze donkere kleur op het kussen, maar nee verschonen is niet nodig. Alleen verschonen als er bloed op zit. Pff dat was even wennen. De eerste dag verschoonde ik alle lakens, dus ik had die dag voor extra was gezorgd haha.

Afgelopen donderdag hebben we met de medische vrijwilligers een outreach gehad. We zijn naar kindertehuis Kardesh geweest. Daar zijn gehandicapte kinderen maar ook gezonde kinderen. Deze kinderen zijn achtergelaten door de ouders.

Met een fysiotherapeut hebben we oefeningen gedaan met de kinderen, zoals het ontspannen van de spieren ivm erg gefixeerde spieren. Deze oefeningen hebben we gedaan dmv massages.

Afgelopen vrijdag heb ik de laatste dag gehad op de dialyseafdeling en had ik een cake gekocht als afscheid. Dat vonden de verpleegkundigen helemaal geweldig. Het was een top locatie om te werken.

Erg lief van ze, ze hebben me een kadootje gekocht. Ik kreeg van hun een armband en een ketting. Dat was een verrassing voor mij!

Ze wilden graag fotos maken en mij voeren met de cake haha. Ikdenk dat het een cultuurverschil isJ.

Deze week ga ik samen met een meisje uit Ierland naar een andere afdeling, mogelijk chirurgie of de afdeling met brandwonden. Ik wil ook zeker nog naar de OK afdeling om operaties te zien. Andere vrijwilligers hebben daar interessante en geweldige dingen gezien. Dus ja dat ga ik ook zeker doen!

Jullie horen weer van me!

Dikke kus van mij voor jullie allemaal!

Weekend Lake Navaisha, Hells Gate, Thompson Fall en de krater (27& 28 September)

Het tweede weekend van mijn verblijf hier (27 en 28 september) ben ik met andere vrijwilligers naar Lake Navaisha en Hells Gate geweest op zaterdag.

Lake Navaisha is erg mooi en veel dieren, zoals pelikanen en nijlpaarden. We konden dichtbij de nijlpaarden komen. Erg luie dieren, veel slapen in het water en niets uitvoeren. Maar als ze iets uitvoeren, kunnen ze erg gevaarlijk zijn.

We hebben een boottocht gemaakt op Lake Navaisha, erg mooie landschappen en uitzichten. Bij aankomst was er een man gekleed in traditionele kledij, ik wilde graag met hem op de foto. Maar eerst wel 100 schilling (1 euro) betalen.

We zijn van Lake Navaisha doorgereden naar Hells Gate. Hells Gate is een nationaalpark met dieren. Het is overgebleven van eenuitbarsting van een vulkaan, erg mooi.

We hadden een chauffeur, geregeld door Projects Abroad, hij wilde ons veel laten zien en was erg gemotiveerd.

Aan het begin van Hells Gate national Park zijn we met de fiets door het park gefietst, erg cool om te doen. Je fietst door het national park en langs je zie je zebras, buffalos, antilopen en veel vogels. Gieren vliegen boven je hoofd. Het fietsen was soms moeilijk vanwege het losse zand op de wegen. Als er een auto langskwam, kwam er veel stof omhoog dus aan het einde van de dag waren we zanderig en voelde ons haar aan als stro.

We kwamen uiteindelijk aan bij het einde van de fietstocht en gingen meteen Afrikaanse ranger naar beneden om de overblijfselen te zien van de uitbarsting van de vulkaan. Hetziet er echt geweldig uit, erg mooie natuur. Wemoesten klimmen en het was een warme dag.

Natuurlijk veel fotos gemaakt en ze noemenme hier al de picturegirl hahaJ. Jaja daar kom ik weer aan met mijn camera…looklookflash! Memories for life!

Aan het einde van deze geweldige dag met mooie uitzichten waren we om 18.30u terug en hebben we als afsluiter met elkaar gegeten in een cafe/restaurant. Het was erg gezellig.

De volgende dag verzamelden we weer om 8.30u om naar de Thompson Fall en de Menengai krater van Kenia te gaan. Het is niet de grootste krater van Kenia, maar wel een erg grote.

Gedurende onze rit naar de Thompson Fall zie je mooie dingen van de Keniaanse natuur en kwamen we weer voorbij de evenaar. We stopten bij een brug en mooi uitzicht. Hier stonden diverse kraampjes met spulletjes om te kopen. En ja hoor, de mensen kwamen weer meteen naar je toe met van alles in hun handen om te verkopen. En ze beginnen meteen met hoog bedrag, maar je moet zeker minder dan de helft bieden.

Soms ligt er echt prul in de kraampjes, maar ze maken ook erg mooie dingen. Als je eenmaal begint met kopen, en heb je uiteindelijk meer gekocht dan je voorheen gedacht had.

En ja dan zit je met zn allen weer in het busje en dan blijkt dat je toch weer teveel betaald hebt, argg...zo moeilijk dat afdingen. Sommigen kunnen echt goed afdingen en hebben zoveel meer voor hetzelfde geld.

We reden langs koffieplantages en theeplantages.

Bij aankomst bij de Thompson Fall kwamen er weer meteen vrouwen naar je toe met een vriendelijk gezicht en ze tonen interesse in je. Maar ze willen dat je iets van hun koopt. Ze vragen naar je naam en deze onthouden ze.

De Thompson Fall is een enorme waterval. Het is een mooie natuur en we gingen naar beneden om dichtbij de waterval te komen. Het was daar erg glad en steil, maar geweldig als je er eenmaal bent. Door de verneveling lekker eenverkoeling van de warme dag.

Toen we weer bij de kraampjes kwamen, riepen de vrouwen je naam en moest je naar hun kraam/winkel komen. Ze zeggen dan dat je het beloofd had om te komen kijken, uhh nee ik heb niets beloofd! Maar goed, kijken kan altijd. Maar ze pushen je enorm. Ik gaf van tevoren aan dat ik niets van ze koop als ze me pushen, nou het was ineens stil haha. Aha dus zo werkt dat!

Ik wilde graag een sjaal/wikkelrok van Afrika hebben. Uiteindelijk had ik een mooie gezien en begon ik met afdingen. Uiteindelijk liep ik weg om te proberen om de prijs naar beneden te krijgen, maar nee aahhhh zeliet me gaan. Dus ja een beetje genant maar ik kwam terug om als nog de sjaal te kopen. Uiteindelijk wel voor hetzelfde geld als andere vrijwilligers.

Als laatste zijn we deze dag naar de Menengai krater gereden, het is in Nakuru zelf. Het is een enorme groterkrater, die niet op 1 foto pastJ.

Dus ja het was een geweldig weekend met veel mooie natuur van Kenia. Maar helaas het weekend gaat zo snel voorbij en dan start de werkweek weer.

Tot snel!! XXX

Vrije tijd week 2 en 3!

Habari gani allemaal!

Het is weer een tijdje geleden dat ik een verhaal op mijn blog geplaatst heb. Ik ben elke dag bezig en ik wil soms starten met mijn verhaal en ja dan komt er weer iets anders tussen haha.

Zo gaat dat hier, kijken hoe de dag gaat verlopen en meestal toch weer anders dan je van tevoren gepland had.
Ook valt regelmatig de stroom uit en kan ik bij Projects Abroad dus niet op de computer. Als ik een verhaal typ en open, staat alles aaneengeschreven op mijn blog haha. Dus ja veel strubbelingen. Maar ik wil jullie zeker laten zien hoe ik het hier heb en heb deze strubbelingen er zeker voor over;).

Ik denk dat ik het verhaal in 2 delen splitst, waarbij ik vertel over mijn ervaringen hier in Kenia zelf en de verhalen/ervaringen in het ziekenhuis.

Het wennen hier gaat steeds beter, ook met de andere vrijwilligers. Het is fijn, leuk en gezellig dat er meerdere vrijwilligers zijn en dat er een goed contact is.

Vorige week is er nog een andere Nederlandse vrijwilliger gekomen, Hester. Ik had met haar al contact via facebook voor mijn vertrek. Erg gezellig.

Het weer is hier erg wisselvallig. Het kan soms erg warm zijn als de zon schijnt waarbij wij in shirts lopen. De Kenianen hebben kleding met lange mouwen aan. Als het ochtend is, lopen de Kenianen zelfs met mutsen, handschoenen en winterjassen aan. Het is dan rond de 20 graden, dat vinden ze koud.

Hier in Nakuru regent het nu meer dan voorgaande weken. Het begint te regenen rond 14u en 15u, dan regent het even goed hard voor 1 uur en daarna is het weer droog.

Vorige week dinsdag (26 oktober) zijn we met meerdere vrijwilligers uiteten geweest vanwege een afscheid van 2 meiden uit Engeland. Het was erg gezellig. Ik had lamsvlees besteld, maar zoals bij elk vlees hier zit er enorm veel vet aan. Dus de helft van het vlees kun je aan de zijkant van je bord laten liggen. Wel jammer, maar dat heb ik ook al een paar keer gehad bij het avondeten.

Sabrina en ik kijken elkaar dan aan, zo van..heb jij ook een taai, hard vettig stuk haha. Stiekem leggen we het dan op ons bord.

Na het uiteten zijn we met een groep vrijwilligers naar Pipers gegaan, dat is een club om uit te gaan. Meestal gaan we elke dinsdag naar de club Pipers, want daar is dan een karaoke avond.

Sabrina en ik hadden met onze gastmoeder afgesproken dat we om 24.00u thuis zouden zijn. We hebben helaas geen sleutel, dus moeten regelmatig afspraken maken.

Zoals het altijd gaat, wil je niet gaanals je moet gaan. We baalden wel enorm, want het was enorm gezellig. Maar ja zoals ze zeggen…je moetgaanals het gezelligis;).

We hebben toen voor het eerst een tuktuk genomen, ahhh spannend. Het zijn kleine busjes op 3 wielen, waar 3 mensen achterin kunnen zitten.Het is erg lawaaierig en ook erg schokkerig, wel lachen. Sabrina en ik hadden onderhandeld en ja hoor, voor 180 schilling (1,80 euro) werden we naar huis gebracht. Alleen het probleem is dat het nogal donker was en dat er geen lantaarns zijn. Dus nu nog onze straat zoeken waar de tuktuk in moest.

Wij zoeken naar een bekend punt, maar dat kwam maar niet. Uiteindelijk vroeg de chauffeur of we er al bijna waren. En wij, nou…uhh..rijd nog maar een stukje verder. De tuktuk is omgedraaid en ja daar vonden wij onze straat. Onze straat is vol met kuilen en totaal niet geasfalteerd, dus ja dat was lekker shaken in de tuktuk. We werden bij de poort van het huis afgezet en onze gastmoeder deed open.

We zijn meteen naar bed gegaan, want ja de volgende morgen ging om 07u weer de wekker.

De matatus proppen ze hier enorm vol. Er kunnen ongeveer 14 mensen in een matatu. De jongen die het geld int, will er natuurlijk zoveel mogelijk in hebben. Echt ongelooflijk.

Hier in Afrika zijn er ook continue bepaalde luchtjes, de mensen ruiken anders en op straat ruik je continu brandlucht.

En dan niet te vergeten de lekkere lucht in de matatu wanneer er zoveel mensen inzitten. Maar achja je raakt er aan gewend. Weer eens wat andere reuk dan in het schone Nederland.

Het is waanzinnig om te zien hoe ze van alles op hun hoofd dragen. Ze dragen hier kisten, aardappelen, dozen en allerlei voedsel op hun hoofd.

Er lopen hier ook veel straatjongeren rond. Ze hebben continu een flesje in hun hand en hun ogen zien erg rood en je ziet dat ze iets onder de leden hebben. In die flesjes zit lijm waaraan ze ruiken, waardoor ze high worden en dus ook minder honger hebben.

Sabrina werkt met straatkinderen op haar project, ik hoor echt verschrikkelijke verhalen. Sommige moeders geven hun kinderen zelfs alcohol zodat ze niet huilen ivm het hongergevoel, maar gaan slapen. Zo erg om te horen en soms onvoorstelbaar!

Afgelopen woensdag (30 september) hadden we een zumba les met vrijwilligers, erg leuk. Ook goed om eens wat calorieen te verbranden, want ja dat moet ook gebeuren. Het eten is hier goed en veel. Onze gastmoeder geeft meerdere keren aan om nog een bord te nemen. Ook eten ze hier veel koolhydraatrijke voeding. Dus ja die calorieen verbranden was hard nodig. Dacht af te vallen hier in Afrika, maar weet niet of dat gaat gebeuren hahaJ.

Afgelopen donderdag (2 oktober) hebben Sabrina en ik lasagna gemaakt voor het gastgezin, het was erg lekker. Zelfs nog lekkerder dan in NederlandJ. Het gastgezin vond het erg lekker, we gaan het zeker nog eens maken.

Afgelopen vrijdag (3 oktober) ben ik met Sabrina en meerdere vrijwilligers op stap geweest hier in Nakuru. Stappen met de Kenianen;). En ja het is waar wat ze zeggen over de Afrikanen, ze kunnen dansen als de beste. Shake your but is iets wat ze enorm goed kunnen.

Sabrina en ik sliepen in een hotel, omdat we geen sleutel hebben van ons gasthuis. Dus hadden we met onze gastmoeder afgesproken dat we in een hotel zouden slapen. Het hotel was prima. Het was alleen erg laat geworden met het uitgaan, dus we waren erg moe.

Zaterdag (4 oktober) zijn we gaan zwemmen in een ander hotel, het was erg goed. Lekker met zon alleen begon het te regenen in de middag waardoor we maar een uurtje hebben kunnen zwemmen. Dus ja de boel weer inpakken en lekker lunchen. Dus ja een relaxte zaterdag gehad, ook om een beetje uit te kateren van de vrijdagJ.

Toen we zaterdag thuis kwamen was er geen elektriciteit in huis en in het gehele gebied waar wij verbleven. Dus het was erg donker in huis en ook geen douche, waar we op dat moment zo naar verlangden. Het heeft wel iets om zo in het donker te zitten en overal kaarsen aan te hebben. Het is nu de 2e keer dat we geen elektriciteit hebben, maar deze keer was het langer. Onze gastmoeder vertelde dat het al de hele dag was. Maar omdat wij in Nakuru town waren, was daar wel elektriciteit dus hebben we er niets van meegekregen.

Afgelopen zondag hadden we zelfs geen water meer ahhh….de elektriciteit ging 3x achter elkaar uit, erg gezellig zo donkerJ.

Er was een beetje water om het toilet door te spoelen haha. Maar dat heeft zeker wat: het is Afrika!!

Afgelopen zondag zijn we meegeweest naar de kerk met het gastgezin, erg anders dan bij ons haha. Veel dansen, zingen en lol maken. Totaal niet saai en eentonig zoals bij ons. De kerkdienst duurt hier wel 2,5 uur. Ze schreeuwen, roepen en dansen; een dolle bol haha. Sabrina en ik waren de enige Muzungus (blanken). Erg vreemd, maar leuk om eens meegemaakt te hebben.

In het gastgezin hebben we gezien hoe ze chapati maken, een soort pannenkoek. Sabrina en ik hebben meegeholpen met het maken van chapati.

In het gastgezin begin ik steeds meer te wennen, het contact met de gastmoeder en gastvader wordt beter.

Ryan vindt het geweldig dat ik haar op mijn armen heb haha, hij vindt dat zo vreemd.

Ryan zit op een prive school en daar hebben ze goede leraren. De meeste kinderen gaan naar een publieke school en daar is het lesgeven erg laag en ongemotiveerde leraren.

Ryan is verslaafd aan het kijken naar cartoonsJ, en ja dat was een probleem toen de elektriciteit uitviel. Hij kan zichzelf niet vermaken met iets anders en wordt dan vervelend.

We worden hier in de ochtend ook al vroeg wakker met harde geluiden van cartoon films: Dora, Disney, Goofy enz.

En nu naar het andere verhaal....

Mijn eerste week in Afrika!

Jambo allemaal,

Hoe is het met jullie?
Super bedankt voor al jullie leuke reacties, erg leuk om te lezen.

Ik had mijn hele verhaal klaar om op mijn blog te plaatsen, maar toen was het inloggen te lang geleden waardoor mijn hele verhaal weg was, dus ben ik opnieuw begonnen met mijn verhaal. Haha dit is Afrika!

Het is nog steeds wennen hier, vooral ook met de matatu´s. Er is veel chaos. Ik zou jullie graag laten zien hoe chaotisch het is, maar als ik een foto neem ben ik bang dat ik mijn camera kwijt ben.

Mijn eerste week in Afrika, Kenia is alweer voorbij.
Ik heb gedurende de afgelopen week gewerkt op de kinderafdeling in het ziekenhuis. Het blijft wennen hier, omdat het totaal anders gaat dan bij ons in het ziekenhuis. Ik vind het nog wel moeilijk om me hier ook als verpleegkundige te gedragen, omdat ik totaal niet weet wat ik kan, mag en moet doen. Ik begin nu steeds meer de structuur te krijgen.
Omdat ze denken dat ik alles kan, mag ik ook alles doen, maar ik heb gezegd dat ik eerst eens even wil orienteren. Ze noteren hier alles in boeken en werken met veel schriften waar alles in genoteerd wordt. Voor mijn gevoel doen ze veel dubbel werk.

De verpleegkundigen zijn totaal niet gemotiveerd om te werken, ze zijn boos op de regering want ze krijgen te weinig betaald. Ze doen echt niets meer dan ze hoeven. Van 11u tot 13.30u doen ze niets, ze zitten in een soort koffiekamer. Ze laten de leerlingen verpleegkundigen alles doen en soms slapen ze zelfs op de tafel van de koffiekamer.
Ik heb het gevoel dat ze ook niets nieuws willen leren, ze staan er niet allemaal voor open. Ik probeer mijn kennis over te brengen maar ze nemen het gewoon van mij aan.
Ze kijken ook totaal niet nauw, net zoals laatst: ik had samen met een leerling verpleegkundigen de temperatuur gemeten en dat werd in een boek geschreven, daarna nog op een ander blaadje. Het medisch dossier ziet er erg chaotisch uit en er zitten losse bladen in en soms van andere patienten. Ik wilde de temperaturen noteren in een groot boek. Ik kon een bepaalde naam van een meisje (patient) niet vinden en ik vroeg dat aan de leerling verpleegkundigen. Ze vertelde mij dat het niets uitmaakte en dat ik haar kon overslaan. Ik dacht aahhh nee…dat kan toch niet. Ik heb het geaccepteerd en zo gelaten, maar het was wel lastig.

Verder is het systeem is daar ook totaal anders. Wanneer een kind ontslagen is uit het ziekenhuis dan moet de moeder naar een kassa om de behandeling en de ligdagen te betalen. Wanneer de moeder dit niet kan betalen, dan blijft ze in het ziekenhuis en houd een bed bezet. Als dit te lang duurt dan worden ze uit het ziekenhuis gegooid. Wanneer een dokter zegt dat het kind een scan nodig heeft bijvoorbeeld, dan mag de moeder beslissen of ze dit wil doen ja of nee. Want als ze het niet kan betalen doet ze het niet. Dus ze beslissen zelf wat ze wel of niet doen.

Afgelopen donderdag had ik een meeting vanuit Projects Abroad, een les Swahilli voor medische termen. Andere medische vrijwilligers waren er ook en dus heb ik meer vrijwilligers leren kennen. Het is leuk om wat Swahilli te leren, maar nog niet goed toepasbaar.
Het volgende is wel toepasbaar op de verloskamer: Skuma mammi (push mamma) hahaha. Ik wil deze week ook gaan kijken bij de verloskamers, ben benieuwd.

Afgelopen weekend mijn eerste weekend in Afrika gehad. Ook even bijkomen van de heftige eerste week met veel indrukken.
Op zaterdag zijn Sabrina en ik naar de Masai market gegaan, het is een soort markt met souvenirs en spullen die door de Afrikanen zelf gemaakt worden. Het is erg druk en iedereen raakt je aan en will dat je bij hen iets koopt. Halverwege hebben we een pauze gemaakt om even bij te komen. Uiteindelijk hebben we een armbandje gekocht met de vlag van Kenia. Het was voor beide 200 schilling (2 euro). Na afdingen hebben we de armbanden gekocht voor 350 schilling voor 2. Dus ja het afdingen begint te komen, nog blijven oefenen.

We hebben thuis gelunched en in de avond hebben we chapati gemaakt met Njerri, de huishoudster. Chapati is typisch Afrikaans en is een soort pannenkoek, erg lekker.
Njerri is erg aardig en is een meisje van 21 jaar. Ze woont ook in het huis en bij het gezin. Ze werkt erg hard en dat is sneu om te zien. Sabrina en ik helpen haar regelmatig en ze vind het leuk om samen met ons te zijn.

Je merkt goed het cultuur verschil tussen de man en vrouw. De man George is een soort ´king´ in huis en het kleine mannetje Ryan gaat hem achterna.
Ryan zegt ´that we are colourless and have colourless hair´ J. Het is een grappig mannetje, maar soms ook erg irritant.

Op zondag zijn Sabrina, ik en 2 andere Engelse meiden naar Lake Baringo en Lake Bogoria gegaan. Dat zijn 2 grote bekende meren in Kenia. We moesten vroeg opstaan, om 06.15u. We vertrokken om 07u met een persoonlijke driver.
Op lake Baringo hebben we een boottocht gemaakt en dat was erg mooi. Daar heb ik mijn eerste nijlpaarden gezien, erg cool! Verder heb ik krokodillen en veel vogels gezien.
Op een eiland in het meer woont 1 man met 5 vrouwen en 26 kinderen, erg bizar. De kinderen vissen op het meer en hebben zwarte tanden. Zij hebben deze zwarte tanden omdat ze het meerwater drinken. Het ziet er erg vies uit.
Bij het Lake Bogoria hebben we veel flamingo´s gezien, echt wel duizenden. Erg mooi om te zien.
Helaas hebben we wel teveel betaald om deze excursie te doen. We wisten niet dat je ook bij de excursies moest afdingen. Dat hebben we wel geleerd.

Ik merk dat ik het moeilijk vind dat we niet behandeld worden als ´normale´mensen hier. We worden uitgelachen en nagewezen. Verder foppen ze ons door ons meer te laten betalen. Het voelt erg vreemd als je anders behandeld wordt dan anderen. Ik moet hierin een weg vinden door het me eigen te maken, want veranderen kan ik het niet. Ik hoop dat ik me er minder druk om kan maken.

Verder ben ik vandaag met 2 andere vrijwilligers naar een hospice geweest, dat ligt naast het ziekenhuis. Het was erg interessant om mee te maken. Het is een outreach hospice waar palliatieve patienten dus niet verblijven. De palliatieve patienten komen naar het hospice en worden geholpen. Er is alleen morfine als opiaat, in een poedervorm. Ze maken zelf de hoeveelheid voor de patient en maken er een drankvorm van.
We zijn met een busje een vrouw uit de sloppenwijk gaan ophalen want zij moest naar de fysiotherapie in het ziekenhuis. Het was vreemd om te zien hoe deze mensen leven. Erg armoedig. We kregen een rondleiding in de buitenverblijven van het ziekenhuis. We zijn bij het mortuarium geweest, maar niet naar binnen. Ze wilden het ons wel laten zien, maar toch maar niet gedaan. De chauffeur wilde ons graag alles laten zien, dus gingen we verder naar de Youth Center. Daar kunnen jong volwassenen tot 26 jaar bij elkaar komen, educatie krijgen over seksuele voorlichting en HIV-aids. Ik heb daar een HIV test gedaan, toch wel spannend om de uitslag te weten. En ja, gelukkig ik was HIV negatief, pff haha. Verder hebben we met deze jongeren en de chauffeur een spel op de pooltafel gespeeld. Het was een relaxte dag.

Morgen ga ik nog een keer naar het hospice om de manier van werken te zien. Het is een erg goed initiatief en ze behandelen de patienten met liefde, in tegenstelling als in het ziekenhuis.

Morgen gaan Sabrina en ik uiteten met andere vrijwilligers omdat de 2 Engelse meiden deze week helaas alweer naar huis gaan.

We gaan in de avond ook naar een karaoke bar met meerdere vrijwilligers, dus ben benieuwd.

Jullie horen snel weer van mij.
Ik heb foto´s bijgevoegd.

Kwaheri!

Mijn eerste dagen in Afrika!

Hee allemaal, Hier ben ik dan, in het zo andere Afrika. Mijn reis is goed gegaan, goede vlucht en geen rare dingen;). Toen ik aankwam was het nog even lastig met het visa, er stond een lange rij en ja hoor ik stond weer in de verkeerde rij haha. Uiteindelijk is het goed gekomen en ging het snel omdat ik al een visa had gehaald in Nederland. Jaja je moet geduld hebben hier in Afrika. Toen kwam ik buiten en was ik op zoek naar een bordje met mijn naam of met Projects Abroad. Daar stond ik als een van de weinige blanken op Nairobi airport. Uiteindelijk het bordje van Projects Abroad gevonden. Ik mocht mee in de auto, pff wat een gevaren op de weg daar. Ik ben een paar weggedoken, omdat ik dacht dat we gingen botsen). Bijna botsingen, kris kras door elkaar, getoeter....ik heb mn ogen uitgekeken en bleef dat doen. Veel mensen op motorbikes, rijden als gekken, de overvolle matatu's ( busjes als transport). Je kunt overal instappen en uitstappen. De busjes functioneren nauwelijks meer haha. Wel grappig om mee te maken, soms ook frusterend omdat ik blank ben. Ze staren je allemaal aan, vooral kinderen en ja je betaald soms meer. Maar ik laat me niet bedonderen, als je het wisselgeld vraagt, krijg je het wel;). Dat heb ik ook geleerd in deze dagen hoor. Vanaf de trip van Nairobi airport hebben we nog een vrijwilliger opgehaald, ook een Nederlandse. Ik had al mailcontact met haar in Nederland. Erg fijn om weer even nederlands te praten. Uiteindelijk gingen we verder in het verkeer en moesten we overstappen in een matatu met een coordinator van Projects Abroad. We hadden een 3,5u durende trip in een matatu naar Nakuru. Helaas heb ik niet alles kunnen zien omdat ik erg moe was. Onderweg veel oponthoud met politie en overstekende dieren. Uiteindelijk waren we om 13.00u bij Projects Abroad in Nakuru. We kregen een rondleiding door Nakuru, geld gepint (Keniaanse Schilling)en lunch gehad waar ik aan toe was omdat mijn ontbijt om 04.30u was in het vliegtuig. We werden naar het gastgezin gebracht. Ik werd hartelijk ontvangen door de housekeeper, een liefmeisje van 21 jaar. Later ook de rest ontmoet, ook de 5 jarige Ryan. Een lief, klein ondeugend en soms erg druk jongetje. Het gastgezin is aardig, het is best luxe hier. Een mooie kamer die ik samen deel met Sabrina, een Duits meisje. Erg leuk en gezellig. De cultuur verschillen zijn er wel, maar niet zoals ik verwacht had. Ze eten allemaal apart en zijn veel bezig met internet, laptop en telefoons. Maar het is zeker wel fijn dat alles schoon is. En ja er is een douche en toilet. De douche is verschrikkelijk heet! Het lijkt wel 40-45 graden. Sabrina en ik kunnen er niet onder staan haha. Ryan vind het geweldig om 2 grote zussen te hebben. Het is wel een verwend mannetje hoor;). Dinsdag was mijn eerste dag in het ziekenhuis. Na een goede nacht boven in het stapelbed werd ik om 9u opgehaald door Carol van Projects Abroad. Met mijn tas gepakt en een lunchpakket ging ik op pad. Er werd mij uitgelegd hoe en welke matatu's ik moest nemen naar het ziekenhuis. Pff dat was even veel info. Het ziekenhuis is erg groot, veel afdelingen. Het is daar zo anders, oudere middelen/materialen. Het ziet eruit als een patio met verschillende huisjes wat afdelingen zijn. Ik heb een mooie doktorsjas, jaja gepromoveerd;). Ik ben begonnen op de kinderafdeling. Pff heftig; veel kinderen en moeders, chaos en veel mensen in witte kleding. Nu na 2 dagen is nog lastig om de structuur te vinden. En zoals jullie weten ben ik nogal van de structuur haha. Hopelijk komt dat meer. Ik word daar wel erg alleen gelaten en voel me weer als een beginnend verpleegkundige met 2 linker handen. Vandaag meegelopen met de medicatie ronde en heb medicijnen via infuzen gegeven en intramusculair. Ze kijken daar niet zo nauw, een milligram meer of minder maakt niets uit. Het checken van de venflons wordt ook niet gedaan. Het is gewoon doen. Verder heb ik ze geholpen met het klaarmaken van een antibiotica (vancomycine). Ik liep mee metde hoofdzuster en ze wilde het als shot geven, wat niet mag. We hebben samen de bijsluiter bekeken en uiteindelijk via infusie gegeven. Het is totaal anders. Omdat ik een Muzungu (blanke) ben vragen ze me om venflons te prikken. Ze butsen de moeders op dat ik het wel zou kunnen. Ik heb mijn grens aangegeven dat ik best wil assisteren. Nu nog even niet... Morgen een social meeting met de medische vrijwilligers vanaf 14u. Hopelijk otmoet ik dan meer vrijwilligers. Dus al veel indrukken opgedaan en meegemaakt. Wilde het kort houden, maar als ik begin blijf ik schrijven. Leuke weetjes: 1 Keniaanse schilling is 1 eurocent. Muzungu word hier veel geroepen, het betekent blanke. Ik heb een Keniaans telefoonnummer,maar er is ook wifi in het gastgezin. Ik leer Swahilli in het gastgezin, zoals jambo (hallo) en la la salama (slaap lekker). Ik ga nu lekker slapen, dus la la salama;). Tot blogs, ik vind het erg leuk om jullie reacties te lezen!